Τον τελευταίο καιρό, η Σαλταπηδούλα σας έχει αρχίσει και παρατηρεί τις κεραίες τις στο μπάνιο,καθώς πλένει τα ούλα της, και είναι συνέχεια κατακόκκινες και ερεθισμενες:δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι γι αυτό ευθύνεται το ότι, είμαι μπροστά στην οθόνη του λάπτοπ μου περισσότερες ώρες του επιτρεπτού:μικρό όμως τίμημα για να σας έχω όλους ευχαριστημένους και πληροφορημένους μέχρι...κεραίας!
Προχτές όμως που βγήκα με την Παναγιώτα την Μύγα για καφέ και σινεμά, την είδα να με κοιτάζει με ανησυχία: "Πως είσαι έτσι χρυσό μου απόψε;" με ρώτησε, κι αμέσως έβγαλα το καθρεφτάκι από το κομψό τσαντί μου για να κοιταχτώ-υποψιαζόμουν ότι,επειδή βάφτηκα στα βιαστικά, θα έβαλα παραπάνω μεϊκαπ και θα έμοιαζα πάλι με ηθοποιό καμπούκι εξ' Ιαπωνίας. Αντιθέτως, είδα τις κεραίες μου κατακόκκινες και ανησύχησα κι εγώ.Η Παναγιώτα,αφήνοντας το εσπρέσσο της, με αγκάλιασε, και ανήσυχη μου είπε πως, αμέσως κι όλας, θα τηλεφωνούσε σε ένα spa που είχε πάει η θεία της η Χρυσούλα η χρυσόμυγα και που ειδικεύεται στην χαλάρωση και την αποκατάσταση των κεραιών:Μετά απο ενα διήμερο εκεί, θα έβγαινα περδίκι! Αν και δεν είμαι και τόσο των spa, γιατί τα θεωρώ υπερεκτιμημένες λύσεις, ήμουν τόσο ταραγμένη,που δεχτηκα.Σε τελική ανάλυση, κοριτσάκι είμαι κι εγώ, δεν αξίζω λίγο...πολυτέλεια ;
Την άλλη μέρα το πρωί ,η Παναγιώτα, που σε κάτι τέτοια είναι μανούλα, μου είχε ήδη στείλει μειλ με τον αριθμό της κράτησής μου,καθώς και χάρτη με την τοποθεσία του ινστιτούτου "Κεραιτέα". Αρκετά έξυπνη η επιλογή ονόματος, μιας και βρισκόταν λίγο έξω από την τοποθεσία Κερατέα Αττικής! Μια και δυό, ετοίμασα μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα για δυό μέρες, αγγάρεψα τον Σβίγγο που, αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς ,και με το αμάξι του ξεκινήσαμε το ταξιδάκι για τας εξοχάς. Ή τουλάχιστον ,έτσι νομίζαμε!
Και τότε άρχισαν τα περίεργα συμβάντα:όποιο δρόμο και να παίρναμε για να πάμε στην Κερατέα (είπαμε να σταματήσουμε για ενα καφεδάκι και κανα κοψίδι μιας που θα περνούσαμε απο εκεί), κατέληγε σε...αδιέξοδο! Παντού,τεράστιοι όγκοι μπάζων,χώματος και βράχων έκλειναν την είσοδο. Του Σβιγγου πηγαινε να του στρέψει, το GPS του έβγαλε φωτιές, δεν μπορουσε να καταλάβει πως είχε γίνει αυτό! Κάποιες κινήσεις αστυνομικών γύρω απο τους σωρους, δεν μας έκαναν αρχικά εντύπωση,αλλα αργότερα, αναρωτηθήκαμε μήπως υπήρχε κάποια σύνδεση.Αλλα την απορία έλαχε να μας τη λύσουν οι κάτοικοι,όταν πλέον πήραμε την Παλαιά Εθνική και χωθήκαμε στο χωριό. Μες τη τρελή εκδρομική χαρά, ψάξαμε για καποιο καφέ να απλώσουμε τις αρίδες μας και να χαλαρώσουμε.
Ομως η περίεργη αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, σαν να είχαμε ξαφνικά τηλεμεταφερθεί στη Βυρηττό, στη Δαμασκό ή σε κάποιο άλλο εξωτικό μέρος εμπόλεμης ζώνης -αφού από στιγμή σε στιγμή,περιμέναμε να δούμε τον Γιώργο Γεωργιάδη με το γνωστό γιλέκο του να περιγράφει το κλίμα μετά τους βομβαρδισμούς! Τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα εμπλούτιζε και η παρουσία διμοιριών των ΜΑΤ με εξοπλισμό που με έκανε να πιστέψω ότι, έπεσε σύρμα πως ο Μπιν Λάντεν τελικά κρυβόταν τόσα χρόνια στη Λαυρεωτική και έστελνε τα βίντεο από τα τούνελ των μεταλλείων! Δεν άντεξα, και άρπαξα από το μανίκι το γκαρσόνι που μας έφερε τους ελληνικούς και είχε κι αυτός το ίδιο αγριεμένο βλέμμα όλων των κατοίκων -και μη -που είχαμε συναντησει εως εκείνη τη στιγμη: "Χρυσό μου, τι γίνεται εδώ; Άρχισαν οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ να καταλήγουν εδώ αντί για την Βουλή; Ή έγινε τίποτε άλλο κοσμοϊστορικό και μας το κρύβετε;" τον ρώτησα, χαριεντιζόμενη. Με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα σαν να έβλεπε τον Αϊ Γιώργη καβάλα στ'άλογο, και ετοιμάστηκε να μου απαντήσει, όμως ξαφνικά αρχισαν να ηχούνε εφιαλτικές σειρήνες της κολάσεως!!!
Έμεινα αγαλμα με το άκουσμα των αντιεροπορικών (;;;) σειρήνων, όμως όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω μας, πετάχτηκαν από αφήνοντας ό,τι κάνανε εως τότε, και κίνησαν προς τη πλατεία, όπου ενας κύριος μιας κάποιας ηλικίας, φώναζε με τον τηλεβόα "Δεχόμαστε επίθεση, δεχόμαστε επίθεση. Ολοι προς τα σημεία συγκέντρωσης!" Κοίταξα τον Σβίγγο που και αυτός παρακολουθούσε αποσβολομένος τα τεκταινόμενα, και το πήρα απόφαση, οτι ονειρεύομαι -δεν μπορεί, θα φταίνε τα πιτόγυρα μετά το σινεμά χτες, και οι ανταποκρίσεις από τη Λιβύη που εβλεπα πριν κοιμηθώ τη νυχτα! Τότε όμως, άρχισε απο την άλλη πλευρά του χωριού να κάνει έφοδο η μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη που είχα δεί εως τότε στην μικρή ζωή μου, και καθώς έψαχνα τους φιλάθλουςτου ΠΑΟΚ που (δεν μπορεί! ) για κάποιο λόγο είχανε κάνει ντου στο χωριό και που προσπαθούσαν να αναχαιτήσουν, είδα τα ΜΑΤ να εκτοξεύουν χημικά σε μάνες, πατεράδες και παιδιά που είχανε συγκεντρωθεί απέναντί τους, σχηματίζοντας αλυσίδα. Αν ήταν μια φορά κόκκινες οι κεραίες μου, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, είχαν γίνει μπλαβί από το κλάμα. Τότε ο Σβίγγος, σε μια κίνηση ηρωισμού (τρομάρα του) με άρπαξε και άρχισε να ψάχνει για τα καταφύγια που έμπαινε ο κόσμος σε περίπτωση χημικού πολέμου.όλοι όμως ήταν συγκεντρωμένοι στη πλατεία, και ενας σφοδρός πετροπόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει! Έχοντας βρεθεί στη μέση, προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από γκλομπ και κοτρόνες, και όπου φύγει φύγει!
Όταν καταφέραμε να κρυφτούμε πίσω από έναν αυλόγυρο,βρήκαμε εκεί και μια ηλικιωμένη Σαρανταποδαρούσα, την κυρα Μαριγώ. Όταν την ρωτήσαμε αν μπορουμε να βρούμε ένα ραδιόφωνο για να ακούσουμε τα νέα του BBC, υποθέτωντας φυσικά πως, έγινε κίνημα και καταλύθηκε το Συνταγμα -ειδάλως που οφειλόταν τέτοια επίθεση των σωμάτων ασφαλείας απέναντι σε κατοικους με τέτοια σφοδρότητα;- η γιαγιάκα γέλασε πικρά, και μας είπε "Πιδιά 'μ, πως φαίνιτι ότι δεν είστε απ'αυτού... Αυτά γίνουνται ουλιμιρίς, κατι μήν'ς τούρα! Είν΄ο Μπάμπουλας που θέλ' να βρουμίσ' του χουριό!" Την κοιτάξαμε με τον Σβίγγο, και αφού αποκρυπτογραφήσαμε την γραμμική Β', την ρωτήσαμε χαμογελόντας και με ύφος χιλίων Καρδιναλίων "Τι λες βρε γιαγιάκα,αυτά δεν γίνονται! Αν αυτό συνέβαινε κάθε μερα οπως λες, θα ήταν εδώ ολα τα κανάλια να το καλύψουνε". Μας κοίταξε με οίκτο, μας πέταξε ενα "Αχχχχχ....Πόσα λίγα ξέριτι εσείς οι Αθ'ναίοι...και φαίνιστι κι ξύπνιοι!..."και μας γύρισε την πλάτη, κινόντας κούτσα κούτσα προς το δάσος.
Μείναμε να κοιτιόμαστε με τον Σβίγγο, και τα λόγια δεν βγαίνανε από τα στόματά μας. Κάθε μέρα; Τέτοιας έκτασης επεισόδια ;; Και...χωρίς δημοσιογράφους ;; Προφανώς κάτι δεν είχαμε καταλάβαμε σωστά, γιατί αυτά τα πράγματα, δεν γίνονταν εν έτει 2011! Από το βάθος ακούγαμε την μάχη να μαίνεται, ο Σβιγγος άρχισε να φοβάται για το αμάξι του που το είχε ακόμα στα γραμμάτια, οι κεραίες μου είχαν το κακό τους το χάλι αφού είχα ρίξει το κλάμα που δεν είχα ρίξει σε "Τιτανικό","Αμελί" και στον "Αγγλο Ασθενή" μαζί! Αντιληφθήκαμε ότι, επειδή έπεφτε και η νυχτα σιγά σιγά, και δεν βλέπαμε τα πνεύματα να ηρεμούν -αντίθετα, οι φωνές πλήθαιναν, και κάνανε λόγο για πυρπόληση του εκσκαφτικού (;) μηχανήματος και για περιπολίες στις κλειστές οδούς- μάλλον ήρθε η ώρα να αποχωρούμε από την Φαλούτζα, και να κατευθυνθούμε σε κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδος που δεν θα θύμιζε, ει δυνατόν, εμπόλεμη και πολιορκημένη ζώνη. Τοίχο τοίχο, φτάσαμε στο αμάξι (θεωρήσαμε θαύμα ότι ήταν απείραχτο, τις γκλομπιές στο καπό τις είδαμε την επομένη στο φως του ηλίου κάτω από την πυλωτή...).
Φύγαμε με όποια ταχύτητα επέτρεπε ο κακοτραχαλος δρόμος και τα τρεμάμενα ποδαράκια του Σβίγγου. Εγώ,σε κακά χάλια ακόμα, άνοιξα αμέσως το ραδιόφωνο,να ακούσω για τα επεισόδια, μιας και σίγουρα θα αποτελούσαν πρώτη είδηση παντού.Ψάχνω εδώ...ψάχνω εκεί... πουθενά! "Διάολε, τι έγινε, μήπως πρέπει να περιμένω δελτίο για να το ξαναπεί!" σκέφτηκα. Με τα πολλά, ξεχάστηκα (ήταν και η φαεινή ιδέα του οδηγού να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε πάλι πίσω να ρωτήσουμε για το spa και να με αφήσει εκεί, και οι φωνές μου τον κάνανε να λουφάξει τον καημένο), και φτάσαμε σπίτι λίγο πριν τα δελτία των 8.00 Έβαλα τον θερμοσίφωνα να ζεσταίνει, και άνοιξα αμέσως το "ΜΕΓΚΛΑ". Πρώτη είδηση η άφιξη της Τρόϊκας μεθαύριο. Χμμ... Δεύτερη η επίσκεψη ΓαΠανδρέου στις Βρυξέλλες Χμμμμμ... Τρίτη...οι κασσέτες του Βατίδη??? Ε, όχι, κάτι έτρεχε εδώ! Μηπως δεν το πρόλαβαν οι ρεπόρτερ? Βάζω ΣΚΑΓΙ, το "πρασινο" κανάλι: Ακρα του τάφου σιωπή,στο κάμπο βασιλεύει! Ξαφνικά, ήχησε μέσα στο μυαλό μου η φωνή της κυρα-Μαριγώς "Ο Μπάμπουλας...ο Μπάμπουλας... Πόσα λίγα ξέριτι... Πόσα λίγα..."
Έκλεισα την τηλεόραση. Και ακόμα δεν την έχω ξανανοίξει.Για ποιό λόγο άλλωστε να το κάνω?
Ασε που οι κεραίες μου είναι ήδη καλύτερα...
Προχτές όμως που βγήκα με την Παναγιώτα την Μύγα για καφέ και σινεμά, την είδα να με κοιτάζει με ανησυχία: "Πως είσαι έτσι χρυσό μου απόψε;" με ρώτησε, κι αμέσως έβγαλα το καθρεφτάκι από το κομψό τσαντί μου για να κοιταχτώ-υποψιαζόμουν ότι,επειδή βάφτηκα στα βιαστικά, θα έβαλα παραπάνω μεϊκαπ και θα έμοιαζα πάλι με ηθοποιό καμπούκι εξ' Ιαπωνίας. Αντιθέτως, είδα τις κεραίες μου κατακόκκινες και ανησύχησα κι εγώ.Η Παναγιώτα,αφήνοντας το εσπρέσσο της, με αγκάλιασε, και ανήσυχη μου είπε πως, αμέσως κι όλας, θα τηλεφωνούσε σε ένα spa που είχε πάει η θεία της η Χρυσούλα η χρυσόμυγα και που ειδικεύεται στην χαλάρωση και την αποκατάσταση των κεραιών:Μετά απο ενα διήμερο εκεί, θα έβγαινα περδίκι! Αν και δεν είμαι και τόσο των spa, γιατί τα θεωρώ υπερεκτιμημένες λύσεις, ήμουν τόσο ταραγμένη,που δεχτηκα.Σε τελική ανάλυση, κοριτσάκι είμαι κι εγώ, δεν αξίζω λίγο...πολυτέλεια ;
Την άλλη μέρα το πρωί ,η Παναγιώτα, που σε κάτι τέτοια είναι μανούλα, μου είχε ήδη στείλει μειλ με τον αριθμό της κράτησής μου,καθώς και χάρτη με την τοποθεσία του ινστιτούτου "Κεραιτέα". Αρκετά έξυπνη η επιλογή ονόματος, μιας και βρισκόταν λίγο έξω από την τοποθεσία Κερατέα Αττικής! Μια και δυό, ετοίμασα μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα για δυό μέρες, αγγάρεψα τον Σβίγγο που, αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς ,και με το αμάξι του ξεκινήσαμε το ταξιδάκι για τας εξοχάς. Ή τουλάχιστον ,έτσι νομίζαμε!
Και τότε άρχισαν τα περίεργα συμβάντα:όποιο δρόμο και να παίρναμε για να πάμε στην Κερατέα (είπαμε να σταματήσουμε για ενα καφεδάκι και κανα κοψίδι μιας που θα περνούσαμε απο εκεί), κατέληγε σε...αδιέξοδο! Παντού,τεράστιοι όγκοι μπάζων,χώματος και βράχων έκλειναν την είσοδο. Του Σβιγγου πηγαινε να του στρέψει, το GPS του έβγαλε φωτιές, δεν μπορουσε να καταλάβει πως είχε γίνει αυτό! Κάποιες κινήσεις αστυνομικών γύρω απο τους σωρους, δεν μας έκαναν αρχικά εντύπωση,αλλα αργότερα, αναρωτηθήκαμε μήπως υπήρχε κάποια σύνδεση.Αλλα την απορία έλαχε να μας τη λύσουν οι κάτοικοι,όταν πλέον πήραμε την Παλαιά Εθνική και χωθήκαμε στο χωριό. Μες τη τρελή εκδρομική χαρά, ψάξαμε για καποιο καφέ να απλώσουμε τις αρίδες μας και να χαλαρώσουμε.
Ομως η περίεργη αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, σαν να είχαμε ξαφνικά τηλεμεταφερθεί στη Βυρηττό, στη Δαμασκό ή σε κάποιο άλλο εξωτικό μέρος εμπόλεμης ζώνης -αφού από στιγμή σε στιγμή,περιμέναμε να δούμε τον Γιώργο Γεωργιάδη με το γνωστό γιλέκο του να περιγράφει το κλίμα μετά τους βομβαρδισμούς! Τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα εμπλούτιζε και η παρουσία διμοιριών των ΜΑΤ με εξοπλισμό που με έκανε να πιστέψω ότι, έπεσε σύρμα πως ο Μπιν Λάντεν τελικά κρυβόταν τόσα χρόνια στη Λαυρεωτική και έστελνε τα βίντεο από τα τούνελ των μεταλλείων! Δεν άντεξα, και άρπαξα από το μανίκι το γκαρσόνι που μας έφερε τους ελληνικούς και είχε κι αυτός το ίδιο αγριεμένο βλέμμα όλων των κατοίκων -και μη -που είχαμε συναντησει εως εκείνη τη στιγμη: "Χρυσό μου, τι γίνεται εδώ; Άρχισαν οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ να καταλήγουν εδώ αντί για την Βουλή; Ή έγινε τίποτε άλλο κοσμοϊστορικό και μας το κρύβετε;" τον ρώτησα, χαριεντιζόμενη. Με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα σαν να έβλεπε τον Αϊ Γιώργη καβάλα στ'άλογο, και ετοιμάστηκε να μου απαντήσει, όμως ξαφνικά αρχισαν να ηχούνε εφιαλτικές σειρήνες της κολάσεως!!!
Έμεινα αγαλμα με το άκουσμα των αντιεροπορικών (;;;) σειρήνων, όμως όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω μας, πετάχτηκαν από αφήνοντας ό,τι κάνανε εως τότε, και κίνησαν προς τη πλατεία, όπου ενας κύριος μιας κάποιας ηλικίας, φώναζε με τον τηλεβόα "Δεχόμαστε επίθεση, δεχόμαστε επίθεση. Ολοι προς τα σημεία συγκέντρωσης!" Κοίταξα τον Σβίγγο που και αυτός παρακολουθούσε αποσβολομένος τα τεκταινόμενα, και το πήρα απόφαση, οτι ονειρεύομαι -δεν μπορεί, θα φταίνε τα πιτόγυρα μετά το σινεμά χτες, και οι ανταποκρίσεις από τη Λιβύη που εβλεπα πριν κοιμηθώ τη νυχτα! Τότε όμως, άρχισε απο την άλλη πλευρά του χωριού να κάνει έφοδο η μεγαλύτερη αστυνομική δύναμη που είχα δεί εως τότε στην μικρή ζωή μου, και καθώς έψαχνα τους φιλάθλουςτου ΠΑΟΚ που (δεν μπορεί! ) για κάποιο λόγο είχανε κάνει ντου στο χωριό και που προσπαθούσαν να αναχαιτήσουν, είδα τα ΜΑΤ να εκτοξεύουν χημικά σε μάνες, πατεράδες και παιδιά που είχανε συγκεντρωθεί απέναντί τους, σχηματίζοντας αλυσίδα. Αν ήταν μια φορά κόκκινες οι κεραίες μου, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, είχαν γίνει μπλαβί από το κλάμα. Τότε ο Σβίγγος, σε μια κίνηση ηρωισμού (τρομάρα του) με άρπαξε και άρχισε να ψάχνει για τα καταφύγια που έμπαινε ο κόσμος σε περίπτωση χημικού πολέμου.όλοι όμως ήταν συγκεντρωμένοι στη πλατεία, και ενας σφοδρός πετροπόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει! Έχοντας βρεθεί στη μέση, προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από γκλομπ και κοτρόνες, και όπου φύγει φύγει!
Όταν καταφέραμε να κρυφτούμε πίσω από έναν αυλόγυρο,βρήκαμε εκεί και μια ηλικιωμένη Σαρανταποδαρούσα, την κυρα Μαριγώ. Όταν την ρωτήσαμε αν μπορουμε να βρούμε ένα ραδιόφωνο για να ακούσουμε τα νέα του BBC, υποθέτωντας φυσικά πως, έγινε κίνημα και καταλύθηκε το Συνταγμα -ειδάλως που οφειλόταν τέτοια επίθεση των σωμάτων ασφαλείας απέναντι σε κατοικους με τέτοια σφοδρότητα;- η γιαγιάκα γέλασε πικρά, και μας είπε "Πιδιά 'μ, πως φαίνιτι ότι δεν είστε απ'αυτού... Αυτά γίνουνται ουλιμιρίς, κατι μήν'ς τούρα! Είν΄ο Μπάμπουλας που θέλ' να βρουμίσ' του χουριό!" Την κοιτάξαμε με τον Σβίγγο, και αφού αποκρυπτογραφήσαμε την γραμμική Β', την ρωτήσαμε χαμογελόντας και με ύφος χιλίων Καρδιναλίων "Τι λες βρε γιαγιάκα,αυτά δεν γίνονται! Αν αυτό συνέβαινε κάθε μερα οπως λες, θα ήταν εδώ ολα τα κανάλια να το καλύψουνε". Μας κοίταξε με οίκτο, μας πέταξε ενα "Αχχχχχ....Πόσα λίγα ξέριτι εσείς οι Αθ'ναίοι...και φαίνιστι κι ξύπνιοι!..."και μας γύρισε την πλάτη, κινόντας κούτσα κούτσα προς το δάσος.
Μείναμε να κοιτιόμαστε με τον Σβίγγο, και τα λόγια δεν βγαίνανε από τα στόματά μας. Κάθε μέρα; Τέτοιας έκτασης επεισόδια ;; Και...χωρίς δημοσιογράφους ;; Προφανώς κάτι δεν είχαμε καταλάβαμε σωστά, γιατί αυτά τα πράγματα, δεν γίνονταν εν έτει 2011! Από το βάθος ακούγαμε την μάχη να μαίνεται, ο Σβιγγος άρχισε να φοβάται για το αμάξι του που το είχε ακόμα στα γραμμάτια, οι κεραίες μου είχαν το κακό τους το χάλι αφού είχα ρίξει το κλάμα που δεν είχα ρίξει σε "Τιτανικό","Αμελί" και στον "Αγγλο Ασθενή" μαζί! Αντιληφθήκαμε ότι, επειδή έπεφτε και η νυχτα σιγά σιγά, και δεν βλέπαμε τα πνεύματα να ηρεμούν -αντίθετα, οι φωνές πλήθαιναν, και κάνανε λόγο για πυρπόληση του εκσκαφτικού (;) μηχανήματος και για περιπολίες στις κλειστές οδούς- μάλλον ήρθε η ώρα να αποχωρούμε από την Φαλούτζα, και να κατευθυνθούμε σε κάποιο άλλο σημείο της Ελλάδος που δεν θα θύμιζε, ει δυνατόν, εμπόλεμη και πολιορκημένη ζώνη. Τοίχο τοίχο, φτάσαμε στο αμάξι (θεωρήσαμε θαύμα ότι ήταν απείραχτο, τις γκλομπιές στο καπό τις είδαμε την επομένη στο φως του ηλίου κάτω από την πυλωτή...).
Φύγαμε με όποια ταχύτητα επέτρεπε ο κακοτραχαλος δρόμος και τα τρεμάμενα ποδαράκια του Σβίγγου. Εγώ,σε κακά χάλια ακόμα, άνοιξα αμέσως το ραδιόφωνο,να ακούσω για τα επεισόδια, μιας και σίγουρα θα αποτελούσαν πρώτη είδηση παντού.Ψάχνω εδώ...ψάχνω εκεί... πουθενά! "Διάολε, τι έγινε, μήπως πρέπει να περιμένω δελτίο για να το ξαναπεί!" σκέφτηκα. Με τα πολλά, ξεχάστηκα (ήταν και η φαεινή ιδέα του οδηγού να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε πάλι πίσω να ρωτήσουμε για το spa και να με αφήσει εκεί, και οι φωνές μου τον κάνανε να λουφάξει τον καημένο), και φτάσαμε σπίτι λίγο πριν τα δελτία των 8.00 Έβαλα τον θερμοσίφωνα να ζεσταίνει, και άνοιξα αμέσως το "ΜΕΓΚΛΑ". Πρώτη είδηση η άφιξη της Τρόϊκας μεθαύριο. Χμμ... Δεύτερη η επίσκεψη ΓαΠανδρέου στις Βρυξέλλες Χμμμμμ... Τρίτη...οι κασσέτες του Βατίδη??? Ε, όχι, κάτι έτρεχε εδώ! Μηπως δεν το πρόλαβαν οι ρεπόρτερ? Βάζω ΣΚΑΓΙ, το "πρασινο" κανάλι: Ακρα του τάφου σιωπή,στο κάμπο βασιλεύει! Ξαφνικά, ήχησε μέσα στο μυαλό μου η φωνή της κυρα-Μαριγώς "Ο Μπάμπουλας...ο Μπάμπουλας... Πόσα λίγα ξέριτι... Πόσα λίγα..."
Έκλεισα την τηλεόραση. Και ακόμα δεν την έχω ξανανοίξει.Για ποιό λόγο άλλωστε να το κάνω?
Ασε που οι κεραίες μου είναι ήδη καλύτερα...
