Stay connected

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Βοήθεια, το δάσος μας "καίγεται"!

Είναι ώρες τώρα που στο δάσος έχει σημάνει συναγερμός. Έντομα τρέχουν πανικόβλητα πάνω κάτω, πέρα δώθε, ουρλιάζοντας, τσιρίζοντας και κλαίγοντας. Το δάσος όπως το ξέραμε είναι πιθανό να μην το δούμε ξανά... Κάποιοι είπαν ότι δεν μας ανήκει πια, ότι το πούλησαν σ' εκείνους που τόσα χρόνια μας έδιναν σποράκια να φάμε, γιατί δεν είχαν να τους πληρώσουν...Θα μας κάνουν σκλάβους, δούλους, θα δουλεύουμε για ένα σπυρί σιτάρι τη βδομάδα...Ελπίζω αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα στο δάσος...Καλύτερη για όλα αυτά τα έντομα που θα ξεμυτίσουν απ' τα κουκούλια τους, καλύτερη για εκείνα που περιμένουν τη δύση της ζωής τους να ΄ρχεται...Δεν ξέρω αν το δάσος μου αύριο θα εξακολουθεί να είναι φιλόξενο, αν θα συνεχίσει να μου προσφέρει ασφάλεια, δουλειά, τροφή, φίλους...Είναι έτοιμοι ν' ανάψουν το φυτίλι, να κάψουν και το τελευταίο δέντρο, την τελευταία ελπίδα... Καληνύχτα, κάτοικοι του δάσους μου...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Γκαουλάιτερ στο δάσος του Σέργουντ

Την καλημέρα μου, όμορφα ζουζούνια- και λοιποί επισκέπτες του δάσους μας! Καταρχάς, πρέπει να σας πω πως, είναι χαρά μου να σας υποδέχομαι και πάλι στο σπίτι μου μετά την (αποτυχημένη φοβάμαι) προσπάθειά μου να γίνω μια σωστή και come il faut πεταλούδα: Οι οδηγίες του πλαστικού έλεγαν καθαρά "κουκούλι, για 6 μήνες χαλαρές πτήσεις με τα νέα φτερά". Φοβάμαι πως αγνόησα το κόμμα, και η διαδικασία επιμηκύνθηκε λίγο παραπάνω-άσε που εκεί που έγραφε "πτήσεις", διάβασα "πλύσεις", και το κακό παράγινε.Αποτέλεσμα? Πιο πράσινη από ποτέ, αλλά και πάλι κοντά σας, να σας διηγηθώ τις απίστευτες ιστορίες του Δάσους μας...

Είναι το κρύο,είναι το κρύο τσουχτερό λοιπόν, μα να το αντέξω εγώ μπορώ: το σπιτάκι μου είναι φούρνος χάρη στο inverter κλιματιστικό μου, και δεν βγάζω ούτε μύτη έξω:επικίνδυνα αθλήματα για ντελικάτες κάμπιες! Παρόλα αυτά, ενώ χάζευα τις φετινές υποψηφιότητες για Οσκαρ (κουλτούρα να φύγουμε), άκουσα θόρυβο κάτω από το δέντρο μου, όπως όταν περνάει το εκχιονιστικό για να ανοίξει τον δασικό δρόμο (μια φορά κι έναν καιρό, πριν το μνημόνιο βάλει στην άκρη τέτοιες κουτές έννοιες...). Μιας λοιπόν και ένα τέτοιο βουητό δεν δικαιολογούνταν, είπα να διακινδυνεύσω μια γρήγορη ματιά,ώστε να κρατήσω τη ζεστούλα μέσα -ήθελα να μπω να κάνω και το μπότέ μου βλέπετε, ο Σβίγγος είπε πως θα περνούσε από το σπίτι,και μου ακούστηκε κομμάτι ξελιγωμένος). Έβγαλα λοιπόν κεφαλάκι,και το θέαμα που είδα, με έκανε να ξεχάσω τ'όνομά μου: ένα τανκ, και από πίσω παρέλαση κάτι κουστουμαρισμένων που κρατούσαν φακέλους υπό μάλης και στο τέλος, 5-6 υπουργικές λιμουζίνες. Αυτό πάλι ήταν από τ'άγραφα: έπρεπε να το ψάξω!

Ξεκίνησα παίρνοντας τηλέφωνο τον Μπάμπη τον Σκορπίτη, τον Δασονόμο.Στο γραφείο δεν απαντούσε ( διόλου πρωτότυπο), όμως είχε κλειστό και το κινητό. Αυτό με προβλημάτισε, γιατί αυτό θα σήμαινε προβλήματα για το κεφαλάκι το- η γυναίκα του ήθελε πάντα να ελέγχει τις κινήσεις του! Με το ενδιαφέρον στο κατακόρυφο πλέον, πήρα την έτερη αρχή του Δάσους, τον κυρ-Κουνούπη τον εφοριακό (κανονικά δεν του μιλάω, αλλά τώρα τελευταία,με την εφεδρεία να τριγυρίζει σαν αλογόμυγα γύρω από τα σκ....από τους δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι και αυτός είχε αρχίσει να κάνει προσπάθειες χαμόγελου. Και στην εφορία όμως, κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Αυτό ήταν, έπρεπε να ψάξω το θέμα μόνη μου -"αν θέλεις να γίνει μια δουλειά σωστή, καλό είναι να κουνάς και λίγο τον ζουζουνοπισινό σου", που έλεγε η μπάμπω μου. Φοράω το σαρανταμάνικο παλτό μου, βάζω και το σκουφί που κάλυπτε το κεφάλι αλλά όχι τις κεραίες μου, και βουρ για την πλατεία του χωριού!

Η διαίσθησή μου, δεν με πρόδωσε:εκεί,ανάμεσα στις διάφορες λιμουζίνες, ήταν παρκαρισμένο το τάνκ.Κοιτώντας το από πιο κοντά,είδα πως είχε πάνω έναν ασπρόμαυρο αετό.Μαντεύοντας πως δεν επρόκειτο για το σήμα του Π.Α.Ο.Κ., πλησίασα λίγο κοντύτερα, και πρόσεξα πως ήταν μισοσβησμένο ένα άλλο σύμβολο, λίγο περίεργο- θύμιζε σταυρό,αλλά τα άκρα του ήταν αγκυλωτά. Σπάζοντας το κεφάλι μου να θυμηθώ που το έχω ξαναδεί αυτό το σύμβολο, κίνησα προς το Δημαρχείο του Δάσους,μιας και μάλλον εκεί λάμβανε χώρα η συνέντευξη- τι άλλο θα ήταν,με τόσους σκληρά εργαζόμενους υπουργούς να έχουν αφήσει τα υπουργεία τους για να παρευρεθούν?(βοηθούσε και η γνώση από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά πως, λόγω της έντονης δυσαρέσκειας των γνωστών κοσμικών από τη σύλληψη εις τριπλούν του Λάκη Ντραβαλά του χρυσοκάνθαρου, όλα τα γκαλά είχαν ανασταλεί.Άρα, οι υπουργοί μόνο για δουλειά θα μπορούσαν να τραβολογηθούν ως εδώ...).

Στην είσοδο όμως, το πλήθος κόσμου μου έκοψε την φόρα (μα τι στο καλό, μόνο εγώ δεν ειδοποιήθηκα???). Τα μεγάφωνα, έφερναν μέχρι έξω μια στριγκιά φωνή σε μια ακόμα πιο στριγκιά γλώσσα, και την ασθμαίνουσα μετάφραση κάποιου που φαινόταν να έχει υποστεί μεγάλη ψυχολογική βία τις τελευταίες ώρες (μέρες?βδομάδες??). Έφτασα προς το τέλος της ομιλίας, και φοβάμαι πως έχασα πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια Όμως, μου έκανε εντύπωση πως επαναλαμβανόταν από την στριγκιά φωνή συνεχώς η λέξη "Γκαουλάϊτερ" .Πήρα το θάρρος, μιας και η μετάφραση ακόμα αργούσε, να ρωτήσω την διπλανή μου σπιτική αράχνη, τι σήμαινε αυτή η λέξη, την οποία ο στριγκός την έλεγε και γέμιζε το στόμα του. Όμως, με το που έκανα την ερώτησή μου,την είδα να ξεσπάει σε κλάματα,και να τραβάει τις κεραίες τις με τα 4 της πόδια (τα άλλα δυο σκούπιζαν τα δάκρυά της). Πιο υποψιασμένη πως μάλλον δεν ακούσαμε και χαράς ευαγγέλια, ρωτώ τον διπλανό μου τον τερμίτη "τι έγινε πατριώτη, τι χάνω εδώ πέρα"? Τότε αυτός, ξέσπασε σε φωνές, με βρισιές που δεν τολμώ καν να μεταφέρω στο χαρτί,μιας και είμαι μια Σαλταπήδα με γαλλικά (όχι αυτά που ο τερμίτης ξεστόμισε) και πιάνο. Όμως, αυτό που μπορώ να πω είναι πως, σύντομα όλη η αίθουσα γέμισε από κατάρες, και ο κόσμος έξαλλος πέταγε τα κοσμητικά του προς τους υπουργούς που είχαν μπει μπροστά στο τσιλιβιθρόνι (τώρα πιά είχα οπτική επαφή με την εξέδρα,κι έβλεπα 5 γρύλους κουστουμαρισμένους να προσπαθούν να προφυλάξουν το μυρμήγκι με το καπέλο και το κοντό μουστάκι (μετά η Παναγιώτα η Μύγα μου είπε πως είναι γυναίκα, αλλά εγώ δεν θέλω να τη πιστέψω!). Όταν πλέον τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν, και τα "προδότες","ρουφιάνοι", "δοσίλογοι" είχαν σκεπάσει κάθε προσπάθεια απάντησης (ο θεός να τη κάνει) των γρύλων, μπούκαραν μέσα στην αίθουσα 10 ΜΑΤαμύγες με τα κράνη, τις αντιασφυξιογόνες και τις ασπίδες, και άρχισαν να ψεκάζουν το πλήθος με διάλυμα ΦΛΙΤ! Εκεί, θεώρησα πως οι κεραίες μου αρκετά είχαν πλέον αντικρίσει, και με το δάκρυ κορόμηλο και τη μύξα Νιαγάρα, έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου...

Αργότερα, κάποιοι καλοθελητές, με πληροφόρησαν τι σήμαινε η ξένη λέξη που άκουγα και δεν καταλάβαινα. Μέχρι τώρα τον λέγαμε "Δασάρχη", αλλά μάλλον, δεν ήταν αρκετά στριγκοί οι δικοί μας υποψήφιοι. Λέτε τώρα να έρχεται το εκχιονιστικό πιο συχνά και να μπορούμε να κατεβαίνουμε στην πόλη να κλαίμε έξω από τις βιτρίνες? Διάολε, ας φέρουν μερικά τανκς ακόμη. Τζάμι θα γίνει ο δρόμος του Δάσους μας...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->