ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Έσκισαν τα λάστιχα του τζιπ της Τζούλιας Αλεξανδράτου!

Για να μη νομίζετε ότι το μυαλό μου είναι συνεχώς στα καμώματα του Σβίγγου και τις παλαβωμάρες της Παναγιώτας, έχω να σας ενημερώσω ότι σήμερα διαβάζετε το πρώτο αποκλειστικό ρεπορτάζ της Σαλταπήδας σας!

Άγνωστοι έσκισαν, τη νύχτα, τα λάστιχα του τζιπ της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Μάλιστα στο ένα από τα πίσω λάστιχα, ο Σβίγγος μέτρησε 7 μαχαιριές!

Η αρτίστα, μοντέλο, τραγουδίστρια -και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο- Τζούλια είχε παρκάρει το ροζ τζιπ της λίγα μέτρα από την είσοδο της πολυκατοικίας της, στην Γλυφάδα. Το πρωί αποκαλύφθηκε η καταστροφή σε όλο της το μεγαλείο. Κάποιοι -προφανώς κριτικοί κινηματογράφου που δεν ικανοποιήθηκαν με την εμφάνισή της στην τελευταία "ροζ" ταινία της- χρησιμοποιώντας μαχαίρι (κατά πάσα πιθανότητα) έσκισαν τα λάστιχα του υπερπολυτελούς και υπερ-ροζ αυτοκινήτου κι εξαφανίστηκαν.

 Η Τζούλια θα πρέπει να τα "σκάσει" χοντρά για ν' αλλάξει λάστιχα (ένα 800άρι ευρώ στο νερό), αν και υποθέτουμε ότι μάλλον δεν θα βρει δυσκολία στα παζάρια!

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Σβίγγο εσύ superstar!

1...2...3....test....test....this is Svigos speaking....

Α ώστε εδώ ξημεροβραδιάζεται η Σάλτα. Που μου το παίζει φίρμα και "διαμορφωτής κοινής γνώμης". Ναι, αυτό μου είπε προχθές όταν της ζήτησα να κάνουμε τρελίτσες, "έχω κεραιόπονο και αύριο έχω να γράψω άρθρο, είμαι πλέον διαμορφωτής κοινής γνώμης", μου ξεφούρνισε. Εγώ έμεινα να την κοιτάζω ξεβράκωτος, γιατί το μόνο διαμορφωτή που ήξερα ήταν ένα εξάρτημα στην τηλεόρασή μου. Είχε χαλάσει τις προάλλες, την πήγα στο Βρασίδα το Γρύλο, που είναι και κολλητάρι και μου λέει, "μην ανησυχείς, έχει χαλάσει ο διαμορφωτής".

Δεν σας έλεγα αυτό όμως έτσι; Τι σας έλεγα; Α, ναι, τώρα καταλαβαίνω γιατί όλο το δάσος όταν περπατάω στα μονοπάτια με κοιτάει και γελάει. Τα βγάζει όλα στη φόρα η σουρτούκω για το αίσθημα μας να πούμε. Τη μια μου πετάει η Παναγιώτα η Μύγα "καλό το μανίκι που έφαγες προχθές Σβίγγο; Να ευχαριστείς το Ψειριάδη!", κλείνοντάς μου το μάτι. Την άλλη με κοροϊδεύει ο Ψύλλος και μου λέει "τι έγινε Σβίγγο, την πασάλειψες την κάμπια;" κι εγώ νομίζω ότι με παρακολουθεί πλέον η σκορπιοδασονομία γιατί πριν μερικά χρόνια είχα κάνει ένα λαθάκι, με παρέσυρε ο Άκης ο Ακρίδας (άλλο κολλητάρι) και κλέψαμε κάτι σπόρους από ένα χωράφι...δεν σας έλεγα αυτό όμως έτσι;

Τι σας έλεγα; Α, ναι. Ήρθε λοιπόν η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω. Θα σας πω κι εγώ μια περιπέτειά μου. Επειδή λοιπόν η Σάλτα δεν με ικανοποιεί σεξουαλικώς, αποφάσισα να πάω στο casting του Τσοντολάκη του μεταξοσκώληκα που κάρβουνο πιάνει στα χέρια του και μετάξι γίνεται! Ο Τσοντολάκης λοιπόν είναι παραγωγός ταινιών υψηλής αισθητικής που πουλάνε σαν τρελές! Το πουλέν του είναι η Ζούλια η πεταλούδα και στην τελευταία ταινία η υπόθεση είναι πάρα πολύ απλή: Ψάχνει έντομα να "ξέρουν να χειρίζονται καλά τις κεραίες τους και όχι μόνο..."

 Πήρα λοιπόν τον Άκη, το Βρασίδα και 2-3 άλλους μόρτες και κατηφορίσαμε το ρυάκι προς τη παραρυάκια βίλα που θα γίνονταν τα γυρίσματα. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε πολύ κόσμο. Δύο μαύροι μπάμπουρες  με κάτι...κεραίες ΝΑΑΑΑΑΑ με το συμπάθιο, τριγυρνούσαν από 'δω κι από 'κει και ρωτούσαν τους πάντες "Εσύ Ζούλια; Εγκώ πηντήξει εσένα;" και ορμούσαν πριν καν τους απαντήσεις. Στο τσακ γλυτώσαμε τον Άκη από τα ποδαράκια του ενός μπάμπουρα αν και αργότερα ο Άκης μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν ήταν πόδι αυτό που τον ακούμπησε.
Λίγο παραπέρα τριγυρνούσε ο Τσοντολάκης μιλώντας συνεχώς στο κινητό του και προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της σταρ του. Η Ζούλια είχε αράξει κάτω από ένα φύλλο και είχε ένα τρίτο μπάμπουρα να της κάνει αέρα.

Πλησιάσαμε λοιπόν ένα σαμιαμίδι που φαινόταν ότι είναι της παραγωγής και τον ρωτήσαμε πού να πάμε για το κάστινγκ. Το σαμιαμίδι, μας κοίταξε από τις κεραίες μέχρι τα πατουσάκια μας και αμέσως ένα ξινισμένο υφάκι εμφανίστηκε στα βαμμένα μάτια του. "Τι'ναι τούτο καλέ;" αναρωτήθηκε γεμάτο χάρη. "Γιατί δεν σου γεμίζουμε το μάτι;" αρπάχτηκε ο Βρασίδας. "Μμμμμμμμμ, θα δείξει" απάντησε σπάζοντας την άκρη του μπροστινού του ποδιού προς το μέρος μας με αξιοθαύμαστη ευλυγισία. "ΓΔΥΘΕΙΤΕ" ακολούθησε η διαταγή που μας έκανε όλους να ασπρίσουμε! "Τι, εδώ μπροστά σε όλους;", είπα εγώ. "Καλέ αν παίξετε θα σας δει όλο το δάσος να το κάνετε με τη Ζούλια, τώρα σας πιάσαν οι ντροπές;" απάντησε αρκετά αφοπλιστικά.

Αρχίσαμε κι εμείς δειλά δειλά, να τα βγάζουμε. Όταν βρεθήκαμε τσίτσιδοι μπροστά του, μια στιγμή απόλυτης ησυχίας  (που μας φάνηκε για αιώνας) ακολουθήθηκε από τα τρανταχτά του γέλια! "Καλέ τι είναι αυτά τα κλαδάκια που έχετε; Πώς θα σας βγάλουμε στο γυαλί; Εμείς θέλουμε κορμούς σαν αυτόν" και μας έδειξε το σημείο όπου βρισκόταν ένας μαύρος μπάμπουρας που μόλις είχε βγει από τη βίλα. "Τι, σαν αυτόν που κάθεται ο μπάμπουρας;" ρώτησα εγώ. Το σαμιαμίδι συνέχισε να γελάει υστερικά και μας είπε "Καλέ δεν κάθεται πάνω στον κορμό, τον έχει πάντα μαζί του!!!".

Γουρλώσαμε όλοι τα μάτια, μαζέψαμε τα σώβρακά μας και κάναμε να φύγουμε ταπεινωμένοι. Το σαμιαμίδι όμως με τράβηξε λέγοντας "Εσύ ομορφούλη μας κάνεις. Πήγαινε να ετοιμαστείς".
Για να μη σας τα πολυλογώ κι επειδή όπου να 'ναι θα σκάσει η Σάλτα στο σπίτι, έμεινα, έγινε το γύρισμα, την κανόνισα τη Ζούλια ίσα με 7 φορές (χωρίς τα retakes, είδατε έμαθα και την ορολογία του γυρίσματος) και γύρισα υπερήφανος σπίτι όπου κανόνισα και τη Σάλτα άλλες 4 φορές (λόγω κούρασης). Δυστυχώς όμως στην κασέτα που κυκλοφόρησε κόψανε τη σκηνή μου γιατί είπανε ότι "επισκίαζα τους μαύρους μπάμπουρες" κι έτσι έχασα την ευκαιρία να αποδείξω στη Σάλτα και σε όλο το δάσος την αξία μου.

Αν δεν με πιστεύετε όμως ρωτήστε τη Ζούλια...

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Το μοβ που δεν ξέχασα!

"Σαλταπήδαααααα"!!! Οι κραυγές της μύγας Παναγιώτας ακούγονταν από το δρόμο. Ανοίγω την πόρτα και τι να δω! Η φίλη μου κάθιδρη να προσπαθήσει να βρει την ανάσα της και παράλληλα να ψάχνει στην τσάντα της για χαρτομάντηλα αφού τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλά της, από τα εκατοντάδες μάτια της. "Τι έπαθες, μωρέ και φωνάζεις;", της λέω ψύχραιμα αφού ήμουν σίγουρη ότι η Παναγιώτα, πίσω απ' όλο το δράμα έκρυβε σίγουρα μια ηλιθιότητα!

"Άνοιξε την ντουλάπα σου και πέτα ότι μοβ έχεις." Τώρα ήταν η σειρά μου να χάσω την αναπνοή μου. "Τι λες, μωρή, παλαβιάρα;", της απάντησα και βουτώντας την από το χέρι την απομάκρυνα από την ντουλάπα, αφού οι διαθέσεις της ήταν κάτι παραπάνω από άγριες. Άλλωστε, τα μισά μου ρούχα είναι μοβ, αφού το συγκεκριμένο χρώμα κάνει υπέροχη αντίθεση στο πρασινάκι της επιδερμίδας μου! Η Παναγιώτα σωριάστηκε στον καναπέ και με κοίταξε βλοσυρά: "Greek Idol δεν είδες να φανταστώ". Σιωπή στο δωμάτιο. Περίμενα να δω πού θα καταλήξει η σουρεάλ συζήτηση που είχε αρχίσει με την δραματική είσοδο της μύγας. "Η Έλλη Κοκκίνου εμφανίστηκε στην πρεμιέρα με μοβ φόρεμα, την είδε η Κορομηλά κι έβγαλε φλύκταινες, αφού το θεωρεί σούπερ γρουσούζικο χρώμα". Το ΄ξερα ότι η κουβέντα είναι διάλογος από τη "Φωλιά του κούκου". "Ωραία και που ...κολλάει το μοβ της Έλλης με μένα, ρε μυαλοφυγόδικη;", τη ρωταω γελώντας, αφού μόνο ο Αλμοδόβαρ έλειπε από το σπίτι, να σκηνοθετεί μια μύγα και μια σαλταπήδα. "Ξέρεις τι έπαθε η Έλλη όταν έφυγε από το στούντιο; ΚΑΙ τράκαρε με το αυτοκίνητό της ΚΑΙ της έσπασε ο καθρέφτης στο καμαρίνι της.".

Δεύτερη σιωπή, αυτή τη φορά μεγαλύτερη σε διάρκεια. Η Παναγιώτα είχε ανακτήσει την ψυχραιμία της κι εγώ προσπαθούσα να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που μου αράδιαζε στο σαλονάκι μου η φιλενάδα μου. "Ρε συ, λες γι' αυτό να έχω καταδικαστεί σε σχέση με τον Σβίγγο", τη ρωτάω όσο πιο σοβαρά γινόταν. "Λες γι' αυτό η γιαγιά μου να έγραψε τραγούδι για τη Γιουροβίζιον, αλλά την απέρριψαν μαζί με τον Γιάννη Σαλιγκαράκη;". Το πρόσωπο της Παναγιώτας προς στιγμήν φωτίστηκε, αλλά όταν κατάλαβε ότι τη "δούλευα" άρχισε να φουντώνει κι οι κεραίες της πήγαιναν πέρα-δώθε σαν τις ρακέτες του Λάτσιου. "Ε δε τρώγεσαι με τίποτα εσύ! Κάτσε εκεί με τα μοβ σου να σε κατατρέχει τπ κακό το ριζικό, η καμιά σου η τύχη", τσίριξε! "Τον κακό σου το φλάρο" της είπα κι άρπαξα το μοβ μπουφανάκι μου. Χτύπησα την πόρτα πίσω μου και βγήκα στον κρύο- αλλά καθαρό- αέρα να ηρεμήσω. Λίγη ώρα αργότερα συνήλθα στο παγκάκι απέναντι από τη φωλιά μου, με την Παναγιώτα να μου κάνει αέρα. Κανείς δεν μου είχε πει ότι ξεκίνησαν τα έργα για το φυσικό αέριο έξω από τη φωλιά μου. Μήπως η Ρούλα το ήξερε; Η Έλλη ίσως;

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Άριες, καμεράτες και ...ψυχανάλυση

Είναι γνωστό σ’ ολόκληρο το Δάσος ότι η γριά Πεταλούδα τα έχει «χαμένα» εδώ και καιρό. Κι όταν λέμε «χαμένα» εννοούμε παλαβή και με τη βούλα. Το τι έχουν τραβήξει παιδιά κι εγγόνια δεν λέγεται. Τρέχουν να τη μαζέψουν απ’ το κοινό της Πάνια στα «Παρατράγουδα», ενώ στο τσακ την πρόλαβαν από το να δηλώσει συμμετοχή στο «Αξίζει να το ζεις» της Τατιάνας, όπου θα πήγαινε να διηγηθεί την ιστορία αγάπης της με τον Πεταλούδα, τον …γνωστό, που την άφησε ζωντοχήρα, αφού μετά από μια γερή «μπάζα» τον έκλεισαν στη «στενή». Στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ήταν άτυχοι, αφού τελικά δεν κατάφεραν να την σταματήσουν και τελικά η γριά ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το «Εγώ θα πάρω καπετάνιο», με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως.

Τέλος πάντων, η γριά Πεταλούδα συχνά πυκνά την …έβγαζε στο Αιγινήτειο, όπου ή πήγαινε για να της αλλάξουν την αγωγή ή (το πιο πιθανό) είχε ερωτευτεί τον ψυχίατρό της. Γι’ αυτό και κάθε φορά που ήταν να πάει στο νοσοκομείο -«γιατί δεν νοιώθω και πολύ ο εαυτός μου τελευταία», όπως έλεγε- στολιζόταν νύφη! Πήγαινε κομμωτήρια αποβραδίς, μανικιούρ-πεντικιούρ, στην τρίχα η γριά για να πάει να γράψει φάρμακα. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα…

Ξυπνάει η Πεταλούδα που λέτε Δευτέρα πρωί πρωί και βουρ για το νοσοκομείο. Ήταν η μηνιαία σεάνς με τον γιατρό της και καταλαβαίνετε. Τοπ μόντελ συνταξιούχος κι αλίμονο στις νέες! Μπαίνει στο μετρό, κατεβαίνει «Μέγαρο Μουσικής» και βλέπει κόσμο μαζεμένο έξω από το νοσοκομείο. «Τι έγινε παιδιά», ρωτάει, «δεν τα ΄μαθες γιαγιά, το κλείσανε το …μαγαζί, δεν έχουν λεφτά να το κρατήσουν», απαντάει ένα σκνιπάκι, όνομα και πράμα, «γιαγιά να πεις τη μάνα σου», αντιγυρίζει η γριά, βάζει την τσάντα στον ώμο και στήνεται στο φανάρι, να περάσει απέναντι, στο Μέγαρο.

«Γειά σας, θα ήθελα να με εξετάσει ο γιατρός», λέει στον αγουροξυπνημένο φύλακα του Μεγάρου. «Ποιος γιατρός, κυρία μου; Το Αιγινήτειο είναι απέναντι, εδώ γίνονται εκδηλώσεις λόγου και τέχνης, δεν έχουμε σχέση με την υγεία». Σκέφτεται για λίγο η γριά και με κίνηση καρατέκα πιάνει τον φύλακα από τα πέτα. «Άκου να σου πω, αγοράκι μου, εδώ δεν «ακούμπησε» ο κύριος ΠαπαΑθανάσιος της οικονομίας 95 εκατομμυριάκια δωρεά, με εντολή του ΓαΠανδρέου;; Ε, αφού δεν τα έδωσε απέναντι στο νοσοκομείο, θα με εξετάσει ο τσελίστας την Ορχήστρας των Τζιτζικιών, αλλιώς θα το κάνω εδώ μέσα «Dancing with the stars», τ’ ακούς;;», άρχισε να ουρλιάζει η Πεταλούδα κι έγινε στο Μέγαρο το «Ανάστα ο Κύριος».

Φανταστείτε ότι οι φωνές της ακουστήκανε μέχρι απέναντι κι έτσι ασθενείς και ιατρικό προσωπικό Αρεταίειου και Αιγινήτειου μαζεύτηκαν σε λίγα λεπτά στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής κι έκαναν ουρές οι μεν για να εξεταστούν, οι δε για να εξετάσουν. Κάπου εκεί η γριά Πεταλούδα βρήκε και τον ψυχίατρό της, ο οποίος αντί να της κάνει για άλλη μια φορά ψυχολογική ανάλυση της ερμήνευσε ένα απόσπασμα από το «Ναμπούκο» του Βέρντι.

Αυτή ήταν κι η τελευταία τους συνάντηση. Η γριά Πεταλούδα γράφτηκε σε Ωδείο και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει με το Τμήμα της Β’ χειρουργικής του Αρεταίειου το «Ωραία μου κυρία» στο Θέατρο Δάσους.

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Εδώ Γιούρι καλεί Γη

Ήταν δε θα ΄ταν 6 το πρωί όταν μέσα στη γλύκα του πρωινού ύπνου άκουσα θορύβους στο σαλόνι. Στην αρχή τρόμαξα, γιατί νόμισα ότι κλέφτες είχαν μπει στη φωλιά μου, να με "ξαφρίσουν" κι αποφάσισα να μείνω ακίνητη στο κρεβάτι μου. Βλέπετε, ο Σβίγγος είχε κοιμηθεί στο σπίτι του, γιατί τον βράβευε η Βάσια Τριφύλλη στα Θεσσαλικά Βραβεία την προηγούμενη βραδιά (βλέπετε, κατάγεται από τη Λάρισα και ήθελαν να τον τιμήσουν ως τον Θεσσαλό με τα περισσότερα "χτυπήματα" στο youtube, από τότε που "ανέβασε" πρώτος σε διασκευή το "Breathless" πριν τον ΛΕΠΑ, κάνοντας τραμπολίνο και κρατώντας ρυθμό με ένα κλειδί κονσέρβας) και δεν ήθελε να με αναστατώσει!

Ξαφνικά, ένας περίεργος ηλεκτρονικός ήχος γέμισε το χώρο! Κάτι μεταξύ R2D2 και C3PO με πνευμονία, μέχρι που μια μορφή (ή σκεπτομορφή) ξεπρόβαλλε στην πόρτα του υπνοδωματιου. Ανάβω το φως με δύναμη και βουτάω το πορτατίφ, όταν στη θέα του ...υπερθεάματος μένω "κάγκελο"! Ο Σβίγγος ντυμένος διαστημάνθρωπος! "Ρε βλαμμένο, τι κάνεις πρωινιάτικα μασκαρεμένος; Πάλι "ρόλους" θες να παιξουμε;". Και το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον αφήσω να διαβάσει Cosmopolitan. Αυτά τα άρθρα με το "πώς να ανανεώσετε τη σχέση σας", ούτε για ...ώρα ανάγκης στο δάσος δεν χρησιμεύουν.

"Σαλταπήδα, τι λες; Ποιούς "ρόλους", μου τσαμπουνάς; Ξέρεις τι είναι σήμερα;", απάντησε ο Σβίγγος μέσα από το διαστημικό κράνος του φτιαγμένο από δαχτυλίθρα, ενώ η στολή από αλουμινόχαρτο μου χτυπούσε τα κωνία και τα ραβδία του ματιού σαν ακτίνες λέιζερ. Έξησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να θυμηθώ τι μπορεί να είναι σήμερα, αλλά δεν. Τίποτα! "Θα μου πεις, γιατί τέτοια ώρα δεν έχω όρεξη να κάνω την Ντέινα Σκάλι;".

Ο Σβίγγος έβγαλε το αυτοσχέδιο κράνος του και θα ορκιζόμουν ότι από κάπου στο βάθος ακουγόταν ο εθνικός ύπνος της Ε.Σ.Σ.Δ. "Σαν σήμερα, Σάλτα, πριν από 50 χρόνια, ο Γιούρι Γκαγκάριν έκανε το πρώτο διαστημικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Επιλέχθηκε ανάμεσα από 2.000 πιλότους, για να κλειστεί στο "Βοστόκ 1" και να μπει σε τροχιά γύρω από τη Γη, σε ένα ταξίδι που κράτησε 129 λεπτά".

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και σαν όραμα, θυμάμαι, ο Σβίγγος φόρεσε ξανά το κράνος-δαχτυλίθρα, γύρισε κι έφυγε. Ο ύμνος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης σταμάτησε να παίζει κι εγώ, σχεδόν μηχανικά, έπεσα ξανά στο μαξιλάρι μου και σχεδόν αμέσως με πήρε ο ύπνος. Θα ορκιζόμουν ότι είδα στον ύπνο μου τον Γιούρι να κυνηγάει την πριγκίπισσα Λέα και τον Όμπι Ουάν Κενόμπι να παίζει πρέφα με τον Κάπτεν Κερκ...

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

In Ψειριαδης we trust

Είναι κάτι μέρες τώρα, που βλέπω περίεργα όνειρα τη νύχτα, που με κάνουν να ανησυχώ για την πνευματική μου υγεία:δεν ξέρω τι τα προκαλεί, ίσως το ότι, κατέβασα όλα τα επεισόδια του "Master Chef" remastered χωρίς τα μούτρα της Μανωλίδου (και λίγο παραπάνω μούτρα Σκαρμούτσου, αμαρτωλή λαγνεία είναι αυτη ...) και εχω βαλθεί να κάνω όλα τα πιάτα της εβδομάδας, το ένα μετά το άλλο: το πως κοιμάμαι κάθε βράδυ από τη χορτασίλα, κι εγώ δεν ξέρω! όμως,τα προβλήματα ξεκινάνε από εκεί και πέρα!

Τα όνειρα που βλέπω δεν είναι σεξουαλικά.Ή, μάλλον, δεν περιέχουν την σεξουαλική πράξη, όπως αυτή τη ξέρουμε στο ζωικό βασίλειο (αν και η Παναγιώτα η μύγα, που από το γυμνάσιο το...εξασκεί το άθλημα, νομίζω ότι θα μπορουσε να είναι πιο διαλακτική με αυτή τη διαπίστωση!), αλλα σίγουρα, μία δόση διαστροφής, την έχουνε! Άκου τώρα να δεις πιο είναι το πιο παράξενο σε όλη την υπόθεση:οτι σε όλα, πρωταγωνιστής είναι ο πρώην Δασάρχης μας, ο Ψειριάδης η ψείρα - τον οποίο απεχθάνομαι σαν την κατσαρίδα το Τεζα! Διάβασε να φρίξεις!


Στο πρώτο όνειρο, είδα τον Ψειριάδη στο φυσικό του περιβάλλον, στον ναό που έχουμε και δοξάζουμε την Μητέρα Φύση -που τον χάνεις που τον βρίσκεις, εκεί, απ'έξω- και τον είδα αυτή τη φορά, με ράσο Αρχιερέα, κρατιόντας το θυμιατό,και να κυνηγάει τον Δήμαρχό μας Τζιτζικάρη και να του φωνάζει "Εναλλακτικέ, στο Πυρ το Εξώτερο!", κι εγώ, να έχω ξαπλώσει στα σκαλοπάτια του ναού, φορώντας τσεμπέρι, και να ηδονίζομαι με το σφρίγγος του. Ξύπνησα κάθιδρη, οταν είδα πως, άλλες 20 γεροντοκόρες με τσεμέρια πιο μαύρα απο τό δικό μου,με πήραν στο κυνηγι, γιατί είχα την αποκλειστική προσοχή του "Ψειρίκα"!


Προχτές πάλι, μετά από κάτι φετουτσίνι αλ πεστο (μου έπεσε βαρύ, μαλλον το παράκανα με την παρμεζάνα), είδα λέει ότι ήμουν στην Πλατεία Συντάγματος, αλλα ταυτόχρονα, ένιωθα ότι ήμουν και στο μαγευτικό Μεξικό του 19ου αιώνα: την εντύπωση αυτή ενέτεινε ότι είχα μπρος μου, με σάρκα και οστά, τον Ζορρό, τον παιδικό μου ήρωα, με την μπέρτα του, το σπαθί του, το καπέλο του, με τα όλα του! Μόνο που είχε γκρίζα μαλλιά, και κατέβηκε από μία βέσπα! Τον είδα λοιπόν μετά, καταμεσής στην πλατεία, να χορεύει έναν περίεργο, πηδηχτό χορό (δεν μου φάνηκε πάντως το "Λα κουκαράτσα" ο ρυθμός...), και να καίει φωτογραφίες αντίπαλών του πολιτικών από το Νότιο Δάσος, φωνάζοντας, "Είμαι ο Δασάρχης της καρδιάς σας"! Εγώ τότε, με το κομπινεζόν (θεε μου, τι ντροπή!), τον πλησίαζα, και του φώναζα "Άξιος, άξιος", και τον έπιανα από το χέρι να χορέψουμε τον χορό αυτό που δεν γνώριζα, με τον πόθο να προκαλεί τρέμουλο στα 40 ποδαράκια μου! ΄Ομως και πάλι, με άφηνε, και έτρεχε να αποβιβαστεί στην βέσπα φωνάζοντας στο πικραμένο πλήθος "Συγνώμη, πρέπει να προλάβω την κοπή της πίτας στο ΚΑΠΗ Ευόσμου" και μετά από αυτά τα ακαταλαβίστικα λόγια, ξυπνάω με περισσότερες απορίες από όσες κοιμηθηκα (και με τα μάτια να γυαλίζουν από την ανολοκλήρωτη πράξη του έρωτά μας...


Χτες βράδυ, πραγματικά είπα πως δν θα το παρακάνω με το βραδυνό: έφαγα ενα γιαουρτάκι με μια κουταλιά μέλι, ίσα να γλυκαθώ. Τι το'θελα ; Με το που κλείνω τα μάτια, μεταφέρομαι σε μια αίθουσα δικαστηρίου, όπου, σε κάθε έδρανο το κοινού,καθότανε κι ενας δημοσιογράφος με μια κάμερα παραδίπλα.Από την οχλαβοή, ξεχώριζα μόνο λέξεις, όπως "αθώος", "άξιο", "θα χάσουμε το πουλεν μας", "δεν μπορείτε να χτυπάτε τις τηλεθεάσεις μας" και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα. Ο ίδιος, στεκόταν στο έδρανο του κατηγορουμενου, το οποίο είχε μετασκευαστεί λίγο, για να μπορεί να σηκώνει ένα σταυρό από πλεξιγκλάς. Φορουσε μόνο μια βερμούδα από κάτω, και ειλικρινά, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά κολάστηκα η γυναίκα ξανά! Είχε βλέμμα οσιομάρτυρα, και τελείωνε μια απολογία με τα λόγια "Μείωσα το πρόστιμο για ανθρωπιστικούς λόγους", και εκείνη τη στιγμή, έβγαλε μέσα από τη βερμούδα του ένα πάκο πρόστιμα, και άρχισε να τα σχίζει ενώπιον του δικαστηρίου.Τότε, οι γεροντοκόρες που με κυνηγούσαν 2 νύχτες πριν, άρχισαν να μαζεύουν τα κομμάτια απο το έδαφος, να τα φιλάνε και να σταυροκοπιούνται, και φωνάζοντας "Ωσαννα", να σηκώνουν τον Ψειριάδη στα χέρια σαν ροκ σταρ, και να τον φυγαδεύουν πριν προλάβει κανείς να κουνηθεί:Είχα μείνει εκστασιασμένη, και ξύπνησα με μάτι που γυάλιζε: ποιός είδε τη Σάλτα και δεν την φοβήθηκε, όρμηξα στον Σβίγγο, και μπορεσε να ξανακλείσει τα μάτια του με την ανατολή του ηλίου!


Όταν σηκώθηκα το πρωί, ανοίγοντας την τηλεόραση, η είδηση ότι, ο Δασάρχης μας είχε εκπέσει του αξιώματός το, έπεσε πάνω μου σαν κεραυνός- είχε βλέπεις απεργία και ο κλάδος των ΜΜΕ, και δεν είχα αποό πουθενά πληροφόρηση. Είδα τα μάτια του, γεμάτα οργή, για την αδικία που του έγινε, αλλά και σοφία, γιατί ήξερε πως, θα ξαναγυρίσει, μιας και ο ΘΕΟΣ είναι μεγάλος και κρίνει δικαίους και αδίκους! Ήξερα ότι, η ιστορία μου με αυτό τον άντρα, το προσωποποιημενο αρσενικό, είχε τελειώσει.Όμως, όταν άρχισε να τραγουδάει με τη κιθάρα στο χέρι, σε ένα παλιό απόσπασμα που πρόβαλε η εκπομπή, κάτι σκίρτισε μέσα μου.Άφησα τα κορν φλεικς μου στο τραπέζι, και ξαναγύρισα να περιλάβω τον Σβιγγο για έναν ακόμα γύρο...

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Όλα όσα θέλεις να ρωτήσεις για την κρίση και φοβάσαι...

Μιας και από σήμερα απεργούν οι δημοσιογράφοι για 4 μέρες, είναι μια αφορμή να δείτε κάτι που ακόμα και όταν δεν απεργούν οι δημοσιογράφοι, ΔΕΝ σας λένε. 

Ξέρω τι θα μου πείτε. Τα ξέρουμε όλοι, τα συζητάμε όλοι μεταξύ μας. Αυτό ακριβώς όμως, ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ!

Η Σάλτα λοιπόν σας προτείνει σήμερα το βράδυ, όσοι δεν το κάνατε χθες, να αφιερώσετε 1 ωρίτσα και κάτι και να παρακολουθήσετε το Debtocracy.

Εκτός αν φοβάστε μήπως κάποιος σας κατηγορήσει ότι ξέρατε... ;-)

http://www.debtocracy.gr/

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Η Lady Bug κι η …Κίνα

Ξυπνάω που λέτε το πρωί κι αφού έκανα τη γιόγκα μου, είπα να πάω στα μαγαζιά για window-shopping, γιατί αυτόν τον καιρό δεν «παίζει» σάλιο. Μάλιστα, είχαμε τηλεφωνηθεί από το βράδυ με την μύγα Παναγιώτα να πάμε μαζί, ενώ είχαμε συμφωνήσει να μην βάλουμε στα πορτοφόλια μας πάνω από 20 ευρώ, για παν ενδεχόμενο. Άλλωστε, η αγορά είναι δυο βήματα στο κέντρο του Δάσους, το πολύ πολύ να αγγαρεύαμε τον Σβίγγο να έρθει να μας μαζέψει, αν μας κούραζε ο πολύ-ποδαρόδρομος!

Έτσι, λοιπόν, κι έγινε! Κάναμε τη βόλτα μας και καταλήξαμε στο μπαράκι της Λίτσας της πυγολαμπίδας που το πρωί λειτουργεί και ως καφετέρια. Παραγγείλαμε freddo από γκαζόν κι αράξαμε τις αρίδες μας να ξεπρηστούν! Ανταλλάξαμε κουτσομπολιά της γειτονιάς, όπως για την Λέτα τη Λιβελλούλα που από τότε που έγινε tv-star δεν πατάει πια στο Δάσος, μένει στα νότια προάστια στο ξέφωτο-φιλέτο της περιοχής, μακριά από το μπανάλ κέντρο.

Κάπου μεταξύ Λέτας και μουργέλας χτυπάει το κινητό μου. Ο Σβίγγος, πάνω στην ώρα. Θα του ζητούσα να έρθει με το καρυδότσουφλο να μας πάρει, γιατί δεν μας βαστούσαν τα πόδια μας. «Έλα, Σβιγγάκι μου, πού είσαι;», είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα! «Σάλτα, άστα αυτά και κοίτα να βρεις τα «Νέα της Γαρδένιας*» που κυκλοφορούν αύριο, έχει συνέντευξη της Lady Bug, για την εμπλοκή της στο κύκλωμα των «νονών». Ξέρω ότι η Μπάμπω σου έχει ένα ανίψι που δουλεύει κλητήρας στην εφημερίδα. Αλήθεια τι με ήθελες;». Αφού του εξήγησα πώς έχει το Θέμα, συμφωνήσαμε να βρω εγώ τα «Νέα της Γαρδένιας» κι εκείνος θα ερχόταν σούμπιτος να μας πάρει. Ρίχνω δυο τηλέφωνα, ένα στη Μπάμπω κι ένα στο ανίψι (Σαλταπήδι κι αυτό, αλλά λίγο «σφυριγμένο») και για να μην σας τα πολυλογώ σε λιγότερο από μία ώρα είχαμε στα χέρια μας την αποκλειστική συνέντευξη της Lady Bug!

Με το που ανοίγουμε την εφημερίδα στη σελίδα της συνέντευξης, παραλίγο να μας πέσουν τα δεκάδες μάτια μας πάνω στα φύλλα! «Με χρησομοποιούν για να ξεχάσει ο κόσμος τη ραδιενέργεια στην Κίνα»!! Αλληλοκοιταχτήκαμε σαν U.F.O. και τότε η Παναγιώτα έκανε την ερώτηση που και οι τρεις φοβόμασταν να …ξαμολύσουμε. «Ε, συγνώμη, στην Ιαπωνία δεν έγινε το πυρηνικό ατύχημα;». Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, να κλάψουμε ή να γελάσουμε; Ξέραμε ότι η Lady Bug, πού και πού, πέταγε …αρκούδια όταν άνοιγε το στόμα της, αλλά αυτή τη φορά ήταν για Όσκαρ! Μια φορά πήγε να δώσει σοβαρή συνέντευξη και τα έκανε …ρόιδο! Άκους εκεί, Κίνα η Ιαπωνία!!

Πέσαμε κάτω και χτυπιόμασταν από τα γέλια, ενώ μόνο ο Σβίγγος είχε προσηλωθεί στην υπόλοιπη συνέντευξη. «Σκάστε ρε αλλοπαρμένα», φώναξε, «έχει κι άλλα, εδώ εξηγεί για τον τύπο που μιλούσαν στα τηλέφωνα»

Ντροπιασμένες, σηκωθήκαμε με την Παναγιώτα κι αρχίσαμε να διαβάζουμε. «Με επιχειρηματίες αυτοκινήτων μιλούσα. Από αυτούς τους ανθρώπους είχα αγοράσει μια Mercedes 600. Και μου είπαν λοιπόν: «Θες να μεσολαβήσουμε εμείς που είμαστε στην πιάτσα επιχειρηματίες μήπως και μαζέψουμε κανένα φράγκο;», εξομολογήθηκε στους δυο ρεπόρτερ της εφημερίδας η Lady Bug. Μάλιστα, υποστήριζε ότι με αυτόν τον …επιχειρηματία θα γινόταν και κουμπάροι, αφού ήταν να του βαφτίσει το παιδί. Η συνέντευξη συνεχίζεται με την αοιδό – μύθο του Δάσους να λέει ότι ο παραλίγο κουμπάρος της την επισκέφτηκε στο Αστυεντομικό Τμήμα όταν την είχαν «δέσει» για τις επιταγές. Τότε αυτός προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να πάρει τα χρήματά της από τον πρώην σύντροφό της, τον γνωστό επιχειρηματία πολύτιμων λίθων Μπαμπουριάν και μάλιστα εκείνη του είπε ότι αν δεν κατάφερναν να πάρουν όλο το ποσό των 500.000 ευρώ, ας έπαιρναν τα μισά.

Η απορία και των τριών μας πάντως ήταν για ποιο λόγο αναφέρεται το όνομα της Lady Bug στη δικογραφία με τα 217 εντάλματα των φερόμενων ως "νονών της νύχτας". "Το όνομά μου μπλέχτηκε γιατί ήμουν εύκολος στόχος. Λες κι είχαν να κάνουμε με τον Ρωχάμη. Όταν όλοι οι λωποδύτες και οι φοροκλέφτες κυκλοφορούν ελεύθεροι... Εμένα με βγάζουν Ντίλινγκερ και κλέφτη και εκβιαστή και "νονό"... Άλαλα τα χείλη των ασεβών εντόμων! Η Lady Bug ...ως Καλάμιτι Τζέιν... Τι άλλο θα ζήσουμε σ' αυτό το Δάσος πια;

Διαβάζαμε και διαβάζαμε, μέχρι που ζαλιστήκαμε και μάθαμε ότι τα λεφτά η Lady δεν τα πήρε ποτέ από τον Μπαμπουριάν γιατί εκείνος είναι ταπί και ψύχραιμος και πως του τηλεφώνησε πριν από λίγες μέρες και του είπε ότι όπως τον είχε βοηθήσει κι εκείνη έτσι κι αυτός θα έπρεπε να της είχε δώσει εκείνα τα ξεφτιλισμένα 15.000 ευρώ που είχαν υπογράψει. Αλλά όπως είπε στη συνέντευξή της «Είμαι μαλάκας στην ουσία. Αυτό είμαι».

Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο μόλις τελειώσαμε την ανάγνωση. Κι εκεί που το κλίμα είχε βαρύνει, αφού η Lady Bug, μεταξύ μας, την έχει λιγάααακι λερωμένη τη φωλίτσα της, η Παναγιώτα δεν κρατήθηκε: «Ραδιενέργεια στην ΚΙΝΑΑΑΑΑΑΑ»! Τα γέλια μας αντήχησαν σ’ όλο το δάσος! Να φανταστείτε, χρειάστηκε να παρέμβει αστυεντομικός για να μας συνεφέρει, αφού η γειτονιά πήρε στο Τμήμα κι έκανε παράπονα!

*"Τα Νέα της Γαρδένιας": Η εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" δημοσιεύει αύριο την συνέντευξη της Άντζελας Δημητρίου. Η τραγουδίστρια μιλάει για την εμπλοκή του ονόματός της στη δικογραφία με τα εντάλματα  των φερόμενων ως "νονών της νύχτας".

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Ποιος είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι...

Άρχισα που λέτε σήμερα τη γκρίνια στο Σβίγγο. "Δεν με πας πουθενά" και "όλο κλεισμένη με έχεις μέσα" και άλλα παρόμοια που λέμε εμείς τα θηλυκά έντομα όταν μας πιάνουν οι ανάποδες.
Ο φουκαράς, άκουσε, άκουσε, ήρθε και κοκκίνισε. Μου λέει λοιπόν "Βάλε το μαγιό σου. Ωραίο καιρό έχει σήμερα θα πάμε για το πρώτο μας μπάνιο!"

Γεμάτη χαρά, βάζω γρήγορα γρήγορα το μπικινάκι μου και μετά από 1.30 ώρα (μη φωνάζετε, με τα ποδαράκια που έχω το μπικίνι μου αποτελείται από 12 κομμάτια!), μπαίνουμε στο καρυδότσουφλο και ξεκινάμε.

Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Το επισημαίνω στον καλό μου αλλά αυτός έδειχνε σίγουρος. "Μην ανησυχείς, θα σε πάω σε μια καινούρια παραλία. Άνοιξε μόλις σήμερα!!!".
Αν και απόρησα με το πώς μπορεί μια παραλία να άνοιξε σήμερα, δεν αμφισβήτησα τα λεγόμενά του αμέσως. Πού να 'ξερα όμως τι με περιμένει...

Φτάνουμε λοιπόν στην πιο κεντρική πλατεία του Δάσους, την πλατεία Μαστουρίας! Παλιά τη λέγανε αλλιώς αλλά τελευταία λόγω του κόσμου που συχνάζει πια εκεί, εμείς τη λέμε έτσι.
Στο κέντρο της πλατείας, πάνω σε άμμο, είχαν στηθεί δεκάδες ομπρέλες και ξαπλώστρες και αρκετά εντομάκια έκαναν ήδη ηλιοθεραπεία! Έκπληκτη εγώ άρχισα ήδη τη μουρμούρα στο Σβίγγο. "Καλά βρε, με έφερες για μπάνιο στη κεντρική πλατεία του Δάσους;"

"Ναι", μου λέει αυτός, "γιατί; Είναι πολύ τρέντυ δεν βρίσκεις;"

"Τρέντυ μπορεί να είναι, μπάνιο πού θα κάνουμε καλέ;"

"Χμ, αυτό δεν το έμαθα να σου πω την αλήθεια. Μπορεί να ξαναβάλανε το συντριβάνι που υπήρχε παλιά"!

Πάμε λοιπόν κι εμείς να μπούμε, αλλά μας σταματά στην είσοδο ένα μυρμήγκι. " Πού πάτε; Έχει είσοδο!" Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ο Σβίγγος βλέπει ήδη τις κεραίες μου να βγάζουν φωτιές.
"Μην ανησυχείς καλή μου, το αναλαμβάνω εγώ", μου λέει για να με ξεθυμάνει.
"Πόσο είναι κύριέ μου η είσοδος;"

"10 ευρώ οι 2 ξαπλώστρες, 15 με ομπρέλα!"
Ξηλώνεται λοιπόν ο φουκαράς ο Σβίγγος και μπαίνουμε στην παραλία. Βρίσκουμε κάπου να καθίσουμε, απλώνουμε τις πετσετούλες μας και προσπαθούμε να ηρεμήσουμε. Βγάζω και το βιβλίο μου να διαβάσω ώσπου ΜΠΑΜ με πετυχαίνει στο κεφάλι ένα μπαλάκι! Βλέπετε, 2 άχρηστα σκαθάρια, ακόμα και σε αυτή την παραλία, παίζανε ρακέτες!
Επιστρέφω το μπαλάκι με αρκετή δύναμη, αποτυγχάνοντας να πετύχω τον ένα από τους 2 και προσπαθώ να συνεχίσω το διάβασμά μου.

Όχι πολύ αργότερα, μια αλογόμυγα, πηγαίνοντας πέρα δώθε, άρχισε να φωνάζει "Φούντα, άσπρο, μαύρο, τυλιχτό έχω, έλα πάρε πάρε"!

"Μα είναι δυνατόν! Κι εδώ μικροπωλητές;" φωνάζω έξαλλη στο Σβίγγο.

"Ε, εντάξει βρε Σάλτα μου, αυτοί είναι ντόπιοι. Αν δεν δουλέψουν τώρα την τουριστική περίοδο πότε θα δουλέψουν; Κάνε λίγη υπομονή!"

Τι να κάνω κι εγώ η άμοιρη, προσπαθώ να συνεχίσω την ανάγνωση του βιβλίου μου ήσυχα ήσυχα, αλλά όχι για πολύ! Μια κάμπια, συνάμενη κουνάμενη, έρχεται με την τσάντα της, κάθεται δίπλα μας από τη μεριά του Σβίγγου, βγάζει την πετσετούλα της και το αντηλιακό της, βγάζει και το πάνω μέρος του μαγιό της και γυμνόστηθη πλέον λέει στον έκπληκτο και με γουρλωμένα μάτια Σβίγγο: "Συγγνώμη, μπορείτε να μου βάλετε λίγο στην πλάτη;"

Ε, δεν περιμένω τίποτε άλλο. Σηκώνομαι, μαζεύω τα πράγματα, παίρνω άρον άρον τον Σβίγγο και φεύγουμε φωνάζοντας: "Χίλιες φορές στη μπανιέρα μας, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ!!!"

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Η Τρώει-κα και το μυστηριώδες γκαράζ

Στο δρόμο μου για τη δουλειά κάθε μέρα,περνάω από το μαγαζί του "Έλληνα" του Ψύλλου (τράβα βρες τώρα εσύ πως πήρε αυτό το όνομα). Είναι μια καφετέρια, που όσο το θυμάμαι, πάντα μάζευε πολυ κόσμο, χάρη και στην προνομιακή της θέση- έχει θέα σε όλο το ξέφωτο, και παίρνει και τζούρα από θάλασσα! Παλιότερα, μου είπε η Μπάμπω μου, ο "Έλληνας", στη θέση της καφετέριας, είχε βιοτεχνία που παρήγαγε διάφορα - ούτε η μπάμπω μου δεν θυμόταν πια τί. Όμως λόγω κακοδιαχείρισης (φήμες έλεγαν τότε ότι ο "Ελληνας" ήταν "μπαταχτσής",δανειζόταν δηλαδή και μετά οι πιστωτές του τον κυνηγούσαν σε όλο το δάσος), αποφάσισε να το κλείσει, και να βασιστεί στην ομορφιά του οικοπέδου που είχε κληρονομίσει απο τους παππούδες του. Αν έχεις τύχη διάβαινε, κατέληγε πάντα η Μπάμπω μου, που μαλλον δεν ενέκρινε τις νεότερες επιχειρηματικές του δραστηριότητες...

Περνώντας όμως προχτές έξω από το μαγαζί του, είδα τον "Έλληνα" να κάθεται στο κατώφλι σκυθρωπός. Είχε κατεβάσει κάτι μούτρα μεχρι το πάτωμα, και έδειχνε σαν να είχε να κοιμηθεί κάνα μήνα. Τον πλησίασα, και τον ρώτησα τι έπαθε, ανήσυχη μήπως είχε συμβεί κάτι σε αυτόν ή στην οικογένειά του -τέτοια μαυρίλα τον είχε περιζώσει. Αυτός με κοίταξε περίλυπος, και αναστενάζοντας μου είπε: "Τι να έχω βρε Σαλταπηδούλα μου... Αύριο, έρχεται...η Τρώει-Κα!"

Η έκφραση απόλυτης άγνοιας που ακολούθησε την αναγγελία της άφιξης αυτής της κυρίας, έκανε τον "Έλληνα" να απορήσει: "Πώς και δεν ξέρεις την "Τρώει Κα";; Έχει τρομοκρατήσει όλο το δάσος με τις εφόδους της!"  Η διατήρησης της ίδιας βλακωδους έκφρασης στο πρόσωπό μου, σχεδόν τον έκανε να βάλει τις φωνές: "Η Τρώει Κα η Αραχνη, η ελεγκτής του Δ.ασικού Ν.ομισματικού Τ.αμείου ντε!!!! Μα, που ζεις βρε κορίτσι μου ;;;"

Κάθισε λοιπόν και μου έπιασε την ιστορία από την αρχή. Ότι, όλα πήγαιναν καλά από τότε που είχε ανοίξει την καφετέρια, και ότι γενικά, ζούσε ζωή χαρισάμενη,ακόμα και σε δύσκολους καιρούς.Όταν τον ρώτησα τον τρόπο με τον οποίο τα κατάφερνε (που για να βγεί ο μήνας μερικές φορές, είχα φτάσει να σκεφτώ την πιάτσα στο σκοτεινό μονοπάτι που βγάζει στα καμπαρέ,πίσω από τον βάλτο...), με κοίταξε και πάλι σαν να μιλούσε σε παιδί του προνηπίου: "Μα...δανειζόμουνα βρε Σαλταπήδα μου! Πως αλλιώς -υπάρχει και άλλος τρόπος;; " Σκέφτηκα να του μεταφέρω μερικά απο τα κοσμητικά με τα οποία τον στόλιζε η Μπάμπω μου για το γεγονός ότι έκλεισε τη βιοτεχνία του,αλλά δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω κι άλλο. Αντ' αυτού, τον ρώτησα πως και τον άφηναν τόσο καιρό χωρίς να τον ενοχλούνε οι δανειστές του. Απάντησε πως, πάντα εύρισκε κάποια "άκρη" να του δανείσει, όμως, ξαφνικά, όλες οι πόρτες έκλεισαν. "Και τότε οι τράπεζες που μου είχαν δανείσει, με βάλανε στο Δ.Ν.Τ. με το στανιό, και από τότε,εχω βρει τον μπελά μου!"

Τότε, με μια ματιά γύρω- τριγύρω στο μαγαζί, μου φανέρωσε πολλά που δεν φαινόντουσαν με την πρώτη ματιά. Είδα στα τραπέζια μπαλωμένα τραπεζομάντηλα, τα φρέντο να σερβίρονται σε πλαστικά ποτήρια,και ακόμα και τα πατώματα, είχανε τρύπες εδώ κι εκεί. Ο "Ελληνας" με είδε που κοίταζα την κατάντια του μαγαζιού, και απολογητικά μου ψέλισε "πέρασε ήδη η Τρώει κα δυο-τρεις φορές...Δεν μου άφησε ούτε σάλιο από το ταμείο για να κινηθώ..." Είχα αρχίσει να τον λυπάμαι πραγματικά τον καημένο τον Ψυλλο, όμως καθώς έφευγα απο το μαγαζί για να συνεχίσω τον δρόμο μου, παρατήρησα ότι, το γκαρσόνι που σέρβιρε λίγο παραπέρα, τον κοιτούσαν με μισό μάτι! Μου φάνηκε πραγματικά περίεργο, και παρατήρησα ότι,και οι υπόλοιποι υπάλληλοι, κοίταζαν τον Ψυλλο με απέχθεια! Έπιασα από το χέρι ένα πιτσιρίκι, ανιψιό του Σβιγγου που δούλευε εκεί στη λάντζα, και τον ρώτησα γιατί το κοιτούσανε με αγανάκτηση όλοι το αφεντικό τους! Μου απάντησε πως, τι κάνανε γιατί τους έχει πετσοκόψει τα μεροκάματα. Πήγα αμέσως να τον επαναφέρω στην τάξη, λέγοντάς του πως, σε μια κρίση,όλοι θα πρέπει να κάνουν τις θυσιες τους! Εξάλλου, τον είδα σχεδόν μες στα κουρέλια τον "Ελληνα" του θύμισα, ετοιμος να του σβουρήξω και μία, γιατί είμαι σίγουρος ότι, απλά κοιτούσε την πάρτη του το Σβιγγάκι!

Αυτό όμως,αφού με κοίταξε καλά καλά, με πήρε από το ποδαράκι, και με πήγε στο πίσω γκαράζ του μαγαζιού,όπου και μου εδειξε τη κλειστή πόρτα. "Άνοιξέ την,και θα καταλάβεις για ποιό λόγο είμαστε ετοιμοι να τον πιάσουμε από τα πέτα.Όχι τίποτε άλλο, αλλα μας θεωρεί και κοροϊδα!!". Και με άφησε για να γυρίσει στην δουλειά του,με ακόμα λιγότερη όρεξη...

Εμεινα να κοιτάω την πόρτα,με μεγάλη περιέργεια: μα,τι μπορεί να κρυβόταν εδώ μέσα ; Ηξερα το σαραβαλάκι του "Ελληνα", με αυτό έκανε τις δουλιές του και το γνώριζαν όλοι! Δεν άντεξα λοιπόν στον πειρασμό (σας έχω πει ότι είμαι πολύ περίεργο ζωύφιο ;;), και άνοιξα την γκαραζόπορτα.Τι το ήθελα το ζωντανό ; Εκεί μπροστά στα μάτια μου, είδα παρκαρισμένη μια Πόρσε Καγιέν, δίπλα ακριβώς από μια Μερσεντές 600 CLK, γυαλισμένα και τα δύο, και σχεδόν του κουτιού (μιας και ,ο ιδιοκτήτης τους, για λόγους "ταπεινοφροσύνης", δεν τα κυκλοφορούσε παραέξω!). Έμεινα να κοιτάω σαν χαζό, και μετά, άρχισα να σκέφτομαι ότι, πολύ πιθανό να έχει και σε κάποιο άλλο γκαράζ ο "Ελληνας" ιδιοκτήτης κάποιο αμάξι... ή σε κάποια άλλη τράπεζα καποια "μετρητούλια" που ξέφυγαν τον έλεγχο... και ούτω καθ'εξής -είναι να μην αρχίσει να να παίρνει ανάποδες στροφές το μυαλό! Εκλεισα την πόρτα πίσω μου, και πλέον, άρχισα να στεναχωριέμαι κι εγώ για την νέα άφιξη της Τρώει Κα. Γιατί μάλλον, κάποια από τα έντομα του "Καφενείου η Ελλάς", αυτή τη φορά, θα έχαναν ακόμα περισσότερα από μια μείωση του μισθού που θα τους έκανε ο "Ελληνας"...

 Με την ευκαιρία, να θυμηθώ να πω και του Σβίγγου να πάρει τα χρήματα που του χρωστούσε ο Ψύλλος εδώ και κάτι Μαϊους, μην μάθουμε ξαφνικά ότι την έκανε για άλλα δάση -με αυτά του Αμαζονίου να είναι μια έξοχη επιλογή...

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Πόσα "άλογα" είναι το εφάπαξ* σου;

Κυριακή πρωί και το τηλέφωνο αρχίζει να στριγγλίζει!! Ντριν, ντριν, ντριν, κάθε χτύπος και σφυριά στο κεφάλι μου, αφού το προηγούμενο βράδυ "το κάψαμε" στο μπαρ της Λίτσας της πυγολαμπίδας. Βλέπω την αναγνώριση, ο Σβίγγος!

"Τι θες πρωί πρωί, βρε κακό χρόνο να ΄χεις;", σφύριξα! "Μωρό μου, έλα γρήγορα από το σπίτι, δεν θα το πιστέψεις αυτό που θα δεις". Δεν χρειαζόταν να μου πει κάτι άλλο, είμαι εκ φύσεως περίεργη και κουτσομπόλα, οπότε έτρεξα στο μπάνιο, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να ξυπνήσω εντελώς, φόρεσα κάτι πρόχειρο και μπήκα στη σακαράκα μου, βουρ για το σπίτι του Σβίγγου!

Φτάνοντας απ' έξω, τυφλώθηκα! Μια αμαξάρα γερμανική, γυαλισμένη και "ξεσκέπαστη" λιαζόταν μπροστά απ' την εξώπορτα. "Ρε συ, ληστέψαμε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων χθες βράδυ; Τι "μπόμπες" μας πότισε η Λίτσα;", σκέφτηκα προβληματισμένη.

Πριν προλάβω να μπω μέσα, ο Σβίγγος πετάχτηκε περιχαρής στην εξώπορτα. "Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται η "ρόδα" του πατέρα μου;". Ανοιγόκλεισα δυο-τρεις φορές τα μάτια μου, ξεβούλωσα τα αυτιά μου με το δάχτυλο και ρώτησα: "Ε;".

Ο πατέρας του Σβίγγου ήταν μηχανοδηγός στον ΟΣΕ και πριν κανά χρόνο έκανε τα χαρτιά του για τη σύνταξη. Ήταν λοιπόν προφανές ότι ο μπαρμπα-Σβίγγος πήρε το εφάπαξ του κι όπως όλοι όσοι το παίρνουν ζεστό-ζεστό στα χέρια τους, το κατέθεσε κι εκείνος στα ...πόδια των Γερμανών αυτοκινητοβιομηχάνων, σχεδόν τελετουργικά.

Γιατί, μη μου πείτε ότι κι εσείς δεν έχετε συναντήσει κυριακάτικα τουλάχιστον 1-2 γερμανικά αυτοκίνητα με οδηγούς που θα μπορούσαν να ήταν συμμαθητές του εφευρέτη του τροχού! Εξηνταπεντάρηδες με αμαξάρες φίνες του κουτιού, που τις βλέπουν οι κάγκουρες κι αλλάζουν εξατμήσεις στα "κωλοφτιαγμένα" τους! Εκεί δεν που δίνω ρέστα είναι όταν το υπερήλικο ζευγάρι παίρνει το εφάπαξ* του και πιάνει τη μεσαία λωρίδα, πηγαίνοντας με 15,5 klm/h για να μη χαλάσει κι η μιζανπλί της κυρίας;

"Ρε Σβίγγο, έλεος! Γιατί δεν τον σταμάτησες; Οι μέρες που έρχονται -τι έρχονται; ήρθαν κιόλας- είναι πολύ δύσκολες κι εσύ τον άφησες να πάει να το δώσει το εφάπαξ στη Μέρκελ; Κατάθεση "στεφάνου" για τα πεσόντα εργασιακά χρόνια;", του είπα σχεδόν κλαίγοντας, αφού με τα λεφτά αυτά (που προφανώς ο πατέρας του τα είχε για ...πέταμα) θα μπορούσαμε να αγοράσουμε με τον Σβίγγο καμαρούλα μια σταλιά να στεγάσουμε τον έρωτά μας, που μας τρώει το νοίκι.

"Έλα, βρε αγάπη μου, αφού το ξέρεις, το αυτοκίνητο είναι η προέκταση του ανδρισμού μας", είπε ο Σβίγγος με ύφος "θα το παίρνω κι εγώ το αυτοκίνητο και θα κάνω μόστρα στα γκομενάκια της παραλιακής". "Τότε, "αγάπη μου" εσύ δεν χρειάζεται να αλλάξεις αυτοκίνητο, ούτε να γλυκοκοιτάζεις του πατέρα σου! Το ...900 κυβικών "σπιρτόκουτο" είναι ό,τι πρέπει για τον ...ανδρισμό σου!", πέταξα στα μούτρα του Σβίγγου που με κοιτούσε αποσβολωμένος κι έφυγα, μαρσάροντας!

*εφάπαξ= αυτοκίνητο αγορασμένο με τα χρήματα την αποζημίωση συνταξιοδότησης.

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Κωστάκη, η Sony κλαίει!

Τον τελευταίο καιρό πάσχω από αϋπνίες. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και γυρίζω σαν αρνί στη σούβλα, σαν τον Σούλη τον νυχτοπεταλούδα, που στροφιλίζεται γύρω από τη λάμπα έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν με παίρνει ο ύπνος, ή όταν τελικά με πάρει, γιατί τινάζομαι επάνω σαν ελατήριο, λούτσα στον ιδρώτα.

Χθες, μέσα στην αϋπνία μου λοιπόν, αποφάσισα να πάρω το λάπτοπ μου και να πάω στο σαλόνι να χαζέψω λίγο το net-a-porter, μήπως και ψώνιζα κάτι για το γάμο της Παναγιώτας της μύγας. Έκλεισα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να μην μ’ ενοχλεί το ροχαλητό του Σβίγγου κι άρχισα το surfing. Και να! Βρήκα την αιτία που με κρατούσε μακριά από την αγκαλιά του Μορφέα!

Ο Ευάγγελος Αντώναρος μίλησε, λέει, στην ΕΤ3 και είπε τόση σιγουριά που θα έκανε ακόμη και τον Τρύφωνα Σαμαρά να χλομιάσει, ότι ο Κώστας Καραμανλής θα «κατεβεί» ξανά υποψήφιος στη Θεσσαλονίκη, στις επόμενες (όταν γίνουν) εκλογές!

Αυτό ήταν! Ξαφνικά είδα λευκό φως να απλώνεται μπροστά μου, τα ποδαράκια μου άρχισαν να με γαργαλούν από τη χαρά τους (δρουν αυτόβουλα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις) και οι κεραίες μου άρχισαν να κουνιούνται πέρα δώθε. Ο Κωστάκης δεν θα πάει τελικά στην Ιαπωνία, όπως διέδιδε κακοπροαίρετα ο αλλοδαπός μεταξοσκώληκας Σουπλέκο Ζιπουνάκι που δουλεύει στο υφαντουργείο της Κίτσας της Πασχαλίτσας! Έλεγε ότι οι Ιάπωνες της Sony έκαναν πρόταση στον πρώην πρωθυπουργό μας να δουλέψει γι’ αυτούς πάνω στο project του νέου Play Station, αλλά τελικά πήραν έναν από τη Nintendo που τους ήρθε οικονομικότερος. Βλέπετε, δεν τους ζητούσε τριάμισι κιλά παϊδάκια την ημέρα για του «τονώσουν την έμπνευση», όπως ζητούσε ο Κωστάκης.

Ευθύς, σηκώθηκα πετώντας το λάπτοπ από τα χέρια κι έτρεξα να πιάσω το τηλέφωνο, να πάρω την Μπάμπω μου που έχει πάει στη Θεσσαλονίκη για προσκύνημα σε μια εκκλησία (δεν θυμάμαι πώς μου την είπε), που έφερε τα λείψανα της Αγίας Σκνίπας της γοργοπετούσας από την Καππαδοκία. Το τηλέφωνο της άρχισε να καλεί και το ringtone «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε» άρχισε να ηχεί στ’ αυτιά σαν το «Ετίναξα την ανθισμένη αμυγδαλιά». Δεν το σήκωσε ποτε (θα ήταν σε αγρυπνία) και τότε της άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή. «Έλα, γιαγιά, η Σαλταπήδα είμαι. Ο Κωστάκης θα βάλει ξανά υποψήφιος στη Θεσσαλονίκη, πες το στις φίλες σου στην εκκλησία».

Με χαμόγελο πήγα στην κρεβατοκάμαρα, ξάπλωσα δίπλα στον Σβίγγο που εξακολουθούσε να ροχαλίζει κι έκλεισα τα μάτια μου. Νομίζω ότι στα πέντε λεπτά έβλεπα και όνειρο! Τον Κωστάκη να οδηγεί ένα από τα αυτοκίνητα του WRC και τον Άντονι Σαμ να κρατάει το χειριστήριο του PS3…

Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Κάθε μέρα Πρωταπριλιά!

Εγώ, η Σαλταπήδα δεν πρόκειται να γράψω τίποτα σήμερα για την 1η του μήνα, για έναν απλό λόγο: κάθε μέρα είναι Πρωταπριλιά στο Δάσος!

Φιλιά!

Διαβάστε τη συνέχεια... ->