Stay connected

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Βοήθεια, το δάσος μας "καίγεται"!

Είναι ώρες τώρα που στο δάσος έχει σημάνει συναγερμός. Έντομα τρέχουν πανικόβλητα πάνω κάτω, πέρα δώθε, ουρλιάζοντας, τσιρίζοντας και κλαίγοντας. Το δάσος όπως το ξέραμε είναι πιθανό να μην το δούμε ξανά... Κάποιοι είπαν ότι δεν μας ανήκει πια, ότι το πούλησαν σ' εκείνους που τόσα χρόνια μας έδιναν σποράκια να φάμε, γιατί δεν είχαν να τους πληρώσουν...Θα μας κάνουν σκλάβους, δούλους, θα δουλεύουμε για ένα σπυρί σιτάρι τη βδομάδα...Ελπίζω αύριο να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα στο δάσος...Καλύτερη για όλα αυτά τα έντομα που θα ξεμυτίσουν απ' τα κουκούλια τους, καλύτερη για εκείνα που περιμένουν τη δύση της ζωής τους να ΄ρχεται...Δεν ξέρω αν το δάσος μου αύριο θα εξακολουθεί να είναι φιλόξενο, αν θα συνεχίσει να μου προσφέρει ασφάλεια, δουλειά, τροφή, φίλους...Είναι έτοιμοι ν' ανάψουν το φυτίλι, να κάψουν και το τελευταίο δέντρο, την τελευταία ελπίδα... Καληνύχτα, κάτοικοι του δάσους μου...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Γκαουλάιτερ στο δάσος του Σέργουντ

Την καλημέρα μου, όμορφα ζουζούνια- και λοιποί επισκέπτες του δάσους μας! Καταρχάς, πρέπει να σας πω πως, είναι χαρά μου να σας υποδέχομαι και πάλι στο σπίτι μου μετά την (αποτυχημένη φοβάμαι) προσπάθειά μου να γίνω μια σωστή και come il faut πεταλούδα: Οι οδηγίες του πλαστικού έλεγαν καθαρά "κουκούλι, για 6 μήνες χαλαρές πτήσεις με τα νέα φτερά". Φοβάμαι πως αγνόησα το κόμμα, και η διαδικασία επιμηκύνθηκε λίγο παραπάνω-άσε που εκεί που έγραφε "πτήσεις", διάβασα "πλύσεις", και το κακό παράγινε.Αποτέλεσμα? Πιο πράσινη από ποτέ, αλλά και πάλι κοντά σας, να σας διηγηθώ τις απίστευτες ιστορίες του Δάσους μας...

Είναι το κρύο,είναι το κρύο τσουχτερό λοιπόν, μα να το αντέξω εγώ μπορώ: το σπιτάκι μου είναι φούρνος χάρη στο inverter κλιματιστικό μου, και δεν βγάζω ούτε μύτη έξω:επικίνδυνα αθλήματα για ντελικάτες κάμπιες! Παρόλα αυτά, ενώ χάζευα τις φετινές υποψηφιότητες για Οσκαρ (κουλτούρα να φύγουμε), άκουσα θόρυβο κάτω από το δέντρο μου, όπως όταν περνάει το εκχιονιστικό για να ανοίξει τον δασικό δρόμο (μια φορά κι έναν καιρό, πριν το μνημόνιο βάλει στην άκρη τέτοιες κουτές έννοιες...). Μιας λοιπόν και ένα τέτοιο βουητό δεν δικαιολογούνταν, είπα να διακινδυνεύσω μια γρήγορη ματιά,ώστε να κρατήσω τη ζεστούλα μέσα -ήθελα να μπω να κάνω και το μπότέ μου βλέπετε, ο Σβίγγος είπε πως θα περνούσε από το σπίτι,και μου ακούστηκε κομμάτι ξελιγωμένος). Έβγαλα λοιπόν κεφαλάκι,και το θέαμα που είδα, με έκανε να ξεχάσω τ'όνομά μου: ένα τανκ, και από πίσω παρέλαση κάτι κουστουμαρισμένων που κρατούσαν φακέλους υπό μάλης και στο τέλος, 5-6 υπουργικές λιμουζίνες. Αυτό πάλι ήταν από τ'άγραφα: έπρεπε να το ψάξω!

Ξεκίνησα παίρνοντας τηλέφωνο τον Μπάμπη τον Σκορπίτη, τον Δασονόμο.Στο γραφείο δεν απαντούσε ( διόλου πρωτότυπο), όμως είχε κλειστό και το κινητό. Αυτό με προβλημάτισε, γιατί αυτό θα σήμαινε προβλήματα για το κεφαλάκι το- η γυναίκα του ήθελε πάντα να ελέγχει τις κινήσεις του! Με το ενδιαφέρον στο κατακόρυφο πλέον, πήρα την έτερη αρχή του Δάσους, τον κυρ-Κουνούπη τον εφοριακό (κανονικά δεν του μιλάω, αλλά τώρα τελευταία,με την εφεδρεία να τριγυρίζει σαν αλογόμυγα γύρω από τα σκ....από τους δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι και αυτός είχε αρχίσει να κάνει προσπάθειες χαμόγελου. Και στην εφορία όμως, κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Αυτό ήταν, έπρεπε να ψάξω το θέμα μόνη μου -"αν θέλεις να γίνει μια δουλειά σωστή, καλό είναι να κουνάς και λίγο τον ζουζουνοπισινό σου", που έλεγε η μπάμπω μου. Φοράω το σαρανταμάνικο παλτό μου, βάζω και το σκουφί που κάλυπτε το κεφάλι αλλά όχι τις κεραίες μου, και βουρ για την πλατεία του χωριού!

Η διαίσθησή μου, δεν με πρόδωσε:εκεί,ανάμεσα στις διάφορες λιμουζίνες, ήταν παρκαρισμένο το τάνκ.Κοιτώντας το από πιο κοντά,είδα πως είχε πάνω έναν ασπρόμαυρο αετό.Μαντεύοντας πως δεν επρόκειτο για το σήμα του Π.Α.Ο.Κ., πλησίασα λίγο κοντύτερα, και πρόσεξα πως ήταν μισοσβησμένο ένα άλλο σύμβολο, λίγο περίεργο- θύμιζε σταυρό,αλλά τα άκρα του ήταν αγκυλωτά. Σπάζοντας το κεφάλι μου να θυμηθώ που το έχω ξαναδεί αυτό το σύμβολο, κίνησα προς το Δημαρχείο του Δάσους,μιας και μάλλον εκεί λάμβανε χώρα η συνέντευξη- τι άλλο θα ήταν,με τόσους σκληρά εργαζόμενους υπουργούς να έχουν αφήσει τα υπουργεία τους για να παρευρεθούν?(βοηθούσε και η γνώση από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά πως, λόγω της έντονης δυσαρέσκειας των γνωστών κοσμικών από τη σύλληψη εις τριπλούν του Λάκη Ντραβαλά του χρυσοκάνθαρου, όλα τα γκαλά είχαν ανασταλεί.Άρα, οι υπουργοί μόνο για δουλειά θα μπορούσαν να τραβολογηθούν ως εδώ...).

Στην είσοδο όμως, το πλήθος κόσμου μου έκοψε την φόρα (μα τι στο καλό, μόνο εγώ δεν ειδοποιήθηκα???). Τα μεγάφωνα, έφερναν μέχρι έξω μια στριγκιά φωνή σε μια ακόμα πιο στριγκιά γλώσσα, και την ασθμαίνουσα μετάφραση κάποιου που φαινόταν να έχει υποστεί μεγάλη ψυχολογική βία τις τελευταίες ώρες (μέρες?βδομάδες??). Έφτασα προς το τέλος της ομιλίας, και φοβάμαι πως έχασα πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια Όμως, μου έκανε εντύπωση πως επαναλαμβανόταν από την στριγκιά φωνή συνεχώς η λέξη "Γκαουλάϊτερ" .Πήρα το θάρρος, μιας και η μετάφραση ακόμα αργούσε, να ρωτήσω την διπλανή μου σπιτική αράχνη, τι σήμαινε αυτή η λέξη, την οποία ο στριγκός την έλεγε και γέμιζε το στόμα του. Όμως, με το που έκανα την ερώτησή μου,την είδα να ξεσπάει σε κλάματα,και να τραβάει τις κεραίες τις με τα 4 της πόδια (τα άλλα δυο σκούπιζαν τα δάκρυά της). Πιο υποψιασμένη πως μάλλον δεν ακούσαμε και χαράς ευαγγέλια, ρωτώ τον διπλανό μου τον τερμίτη "τι έγινε πατριώτη, τι χάνω εδώ πέρα"? Τότε αυτός, ξέσπασε σε φωνές, με βρισιές που δεν τολμώ καν να μεταφέρω στο χαρτί,μιας και είμαι μια Σαλταπήδα με γαλλικά (όχι αυτά που ο τερμίτης ξεστόμισε) και πιάνο. Όμως, αυτό που μπορώ να πω είναι πως, σύντομα όλη η αίθουσα γέμισε από κατάρες, και ο κόσμος έξαλλος πέταγε τα κοσμητικά του προς τους υπουργούς που είχαν μπει μπροστά στο τσιλιβιθρόνι (τώρα πιά είχα οπτική επαφή με την εξέδρα,κι έβλεπα 5 γρύλους κουστουμαρισμένους να προσπαθούν να προφυλάξουν το μυρμήγκι με το καπέλο και το κοντό μουστάκι (μετά η Παναγιώτα η Μύγα μου είπε πως είναι γυναίκα, αλλά εγώ δεν θέλω να τη πιστέψω!). Όταν πλέον τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν, και τα "προδότες","ρουφιάνοι", "δοσίλογοι" είχαν σκεπάσει κάθε προσπάθεια απάντησης (ο θεός να τη κάνει) των γρύλων, μπούκαραν μέσα στην αίθουσα 10 ΜΑΤαμύγες με τα κράνη, τις αντιασφυξιογόνες και τις ασπίδες, και άρχισαν να ψεκάζουν το πλήθος με διάλυμα ΦΛΙΤ! Εκεί, θεώρησα πως οι κεραίες μου αρκετά είχαν πλέον αντικρίσει, και με το δάκρυ κορόμηλο και τη μύξα Νιαγάρα, έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου...

Αργότερα, κάποιοι καλοθελητές, με πληροφόρησαν τι σήμαινε η ξένη λέξη που άκουγα και δεν καταλάβαινα. Μέχρι τώρα τον λέγαμε "Δασάρχη", αλλά μάλλον, δεν ήταν αρκετά στριγκοί οι δικοί μας υποψήφιοι. Λέτε τώρα να έρχεται το εκχιονιστικό πιο συχνά και να μπορούμε να κατεβαίνουμε στην πόλη να κλαίμε έξω από τις βιτρίνες? Διάολε, ας φέρουν μερικά τανκς ακόμη. Τζάμι θα γίνει ο δρόμος του Δάσους μας...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Έσκισαν τα λάστιχα του τζιπ της Τζούλιας Αλεξανδράτου!

Για να μη νομίζετε ότι το μυαλό μου είναι συνεχώς στα καμώματα του Σβίγγου και τις παλαβωμάρες της Παναγιώτας, έχω να σας ενημερώσω ότι σήμερα διαβάζετε το πρώτο αποκλειστικό ρεπορτάζ της Σαλταπήδας σας!

Άγνωστοι έσκισαν, τη νύχτα, τα λάστιχα του τζιπ της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Μάλιστα στο ένα από τα πίσω λάστιχα, ο Σβίγγος μέτρησε 7 μαχαιριές!

Η αρτίστα, μοντέλο, τραγουδίστρια -και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο- Τζούλια είχε παρκάρει το ροζ τζιπ της λίγα μέτρα από την είσοδο της πολυκατοικίας της, στην Γλυφάδα. Το πρωί αποκαλύφθηκε η καταστροφή σε όλο της το μεγαλείο. Κάποιοι -προφανώς κριτικοί κινηματογράφου που δεν ικανοποιήθηκαν με την εμφάνισή της στην τελευταία "ροζ" ταινία της- χρησιμοποιώντας μαχαίρι (κατά πάσα πιθανότητα) έσκισαν τα λάστιχα του υπερπολυτελούς και υπερ-ροζ αυτοκινήτου κι εξαφανίστηκαν.

 Η Τζούλια θα πρέπει να τα "σκάσει" χοντρά για ν' αλλάξει λάστιχα (ένα 800άρι ευρώ στο νερό), αν και υποθέτουμε ότι μάλλον δεν θα βρει δυσκολία στα παζάρια!
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Σβίγγο εσύ superstar!


1...2...3....test....test....this is Svigos speaking....

Α ώστε εδώ ξημεροβραδιάζεται η Σάλτα. Που μου το παίζει φίρμα και "διαμορφωτής κοινής γνώμης". Ναι, αυτό μου είπε προχθές όταν της ζήτησα να κάνουμε τρελίτσες, "έχω κεραιόπονο και αύριο έχω να γράψω άρθρο, είμαι πλέον διαμορφωτής κοινής γνώμης", μου ξεφούρνισε. Εγώ έμεινα να την κοιτάζω ξεβράκωτος, γιατί το μόνο διαμορφωτή που ήξερα ήταν ένα εξάρτημα στην τηλεόρασή μου. Είχε χαλάσει τις προάλλες, την πήγα στο Βρασίδα το Γρύλο, που είναι και κολλητάρι και μου λέει, "μην ανησυχείς, έχει χαλάσει ο διαμορφωτής".

Δεν σας έλεγα αυτό όμως έτσι; Τι σας έλεγα; Α, ναι, τώρα καταλαβαίνω γιατί όλο το δάσος όταν περπατάω στα μονοπάτια με κοιτάει και γελάει. Τα βγάζει όλα στη φόρα η σουρτούκω για το αίσθημα μας να πούμε. Τη μια μου πετάει η Παναγιώτα η Μύγα "καλό το μανίκι που έφαγες προχθές Σβίγγο; Να ευχαριστείς το Ψειριάδη!", κλείνοντάς μου το μάτι. Την άλλη με κοροϊδεύει ο Ψύλλος και μου λέει "τι έγινε Σβίγγο, την πασάλειψες την κάμπια;" κι εγώ νομίζω ότι με παρακολουθεί πλέον η σκορπιοδασονομία γιατί πριν μερικά χρόνια είχα κάνει ένα λαθάκι, με παρέσυρε ο Άκης ο Ακρίδας (άλλο κολλητάρι) και κλέψαμε κάτι σπόρους από ένα χωράφι...δεν σας έλεγα αυτό όμως έτσι;

Τι σας έλεγα; Α, ναι. Ήρθε λοιπόν η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω. Θα σας πω κι εγώ μια περιπέτειά μου. Επειδή λοιπόν η Σάλτα δεν με ικανοποιεί σεξουαλικώς, αποφάσισα να πάω στο casting του Τσοντολάκη του μεταξοσκώληκα που κάρβουνο πιάνει στα χέρια του και μετάξι γίνεται! Ο Τσοντολάκης λοιπόν είναι παραγωγός ταινιών υψηλής αισθητικής που πουλάνε σαν τρελές! Το πουλέν του είναι η Ζούλια η πεταλούδα και στην τελευταία ταινία η υπόθεση είναι πάρα πολύ απλή: Ψάχνει έντομα να "ξέρουν να χειρίζονται καλά τις κεραίες τους και όχι μόνο..."

 Πήρα λοιπόν τον Άκη, το Βρασίδα και 2-3 άλλους μόρτες και κατηφορίσαμε το ρυάκι προς τη παραρυάκια βίλα που θα γίνονταν τα γυρίσματα. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε πολύ κόσμο. Δύο μαύροι μπάμπουρες  με κάτι...κεραίες ΝΑΑΑΑΑΑ με το συμπάθιο, τριγυρνούσαν από 'δω κι από 'κει και ρωτούσαν τους πάντες "Εσύ Ζούλια; Εγκώ πηντήξει εσένα;" και ορμούσαν πριν καν τους απαντήσεις. Στο τσακ γλυτώσαμε τον Άκη από τα ποδαράκια του ενός μπάμπουρα αν και αργότερα ο Άκης μας εκμυστηρεύτηκε ότι δεν ήταν πόδι αυτό που τον ακούμπησε.
Λίγο παραπέρα τριγυρνούσε ο Τσοντολάκης μιλώντας συνεχώς στο κινητό του και προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της σταρ του. Η Ζούλια είχε αράξει κάτω από ένα φύλλο και είχε ένα τρίτο μπάμπουρα να της κάνει αέρα.

Πλησιάσαμε λοιπόν ένα σαμιαμίδι που φαινόταν ότι είναι της παραγωγής και τον ρωτήσαμε πού να πάμε για το κάστινγκ. Το σαμιαμίδι, μας κοίταξε από τις κεραίες μέχρι τα πατουσάκια μας και αμέσως ένα ξινισμένο υφάκι εμφανίστηκε στα βαμμένα μάτια του. "Τι'ναι τούτο καλέ;" αναρωτήθηκε γεμάτο χάρη. "Γιατί δεν σου γεμίζουμε το μάτι;" αρπάχτηκε ο Βρασίδας. "Μμμμμμμμμ, θα δείξει" απάντησε σπάζοντας την άκρη του μπροστινού του ποδιού προς το μέρος μας με αξιοθαύμαστη ευλυγισία. "ΓΔΥΘΕΙΤΕ" ακολούθησε η διαταγή που μας έκανε όλους να ασπρίσουμε! "Τι, εδώ μπροστά σε όλους;", είπα εγώ. "Καλέ αν παίξετε θα σας δει όλο το δάσος να το κάνετε με τη Ζούλια, τώρα σας πιάσαν οι ντροπές;" απάντησε αρκετά αφοπλιστικά.

Αρχίσαμε κι εμείς δειλά δειλά, να τα βγάζουμε. Όταν βρεθήκαμε τσίτσιδοι μπροστά του, μια στιγμή απόλυτης ησυχίας  (που μας φάνηκε για αιώνας) ακολουθήθηκε από τα τρανταχτά του γέλια! "Καλέ τι είναι αυτά τα κλαδάκια που έχετε; Πώς θα σας βγάλουμε στο γυαλί; Εμείς θέλουμε κορμούς σαν αυτόν" και μας έδειξε το σημείο όπου βρισκόταν ένας μαύρος μπάμπουρας που μόλις είχε βγει από τη βίλα. "Τι, σαν αυτόν που κάθεται ο μπάμπουρας;" ρώτησα εγώ. Το σαμιαμίδι συνέχισε να γελάει υστερικά και μας είπε "Καλέ δεν κάθεται πάνω στον κορμό, τον έχει πάντα μαζί του!!!".

Γουρλώσαμε όλοι τα μάτια, μαζέψαμε τα σώβρακά μας και κάναμε να φύγουμε ταπεινωμένοι. Το σαμιαμίδι όμως με τράβηξε λέγοντας "Εσύ ομορφούλη μας κάνεις. Πήγαινε να ετοιμαστείς".
Για να μη σας τα πολυλογώ κι επειδή όπου να 'ναι θα σκάσει η Σάλτα στο σπίτι, έμεινα, έγινε το γύρισμα, την κανόνισα τη Ζούλια ίσα με 7 φορές (χωρίς τα retakes, είδατε έμαθα και την ορολογία του γυρίσματος) και γύρισα υπερήφανος σπίτι όπου κανόνισα και τη Σάλτα άλλες 4 φορές (λόγω κούρασης). Δυστυχώς όμως στην κασέτα που κυκλοφόρησε κόψανε τη σκηνή μου γιατί είπανε ότι "επισκίαζα τους μαύρους μπάμπουρες" κι έτσι έχασα την ευκαιρία να αποδείξω στη Σάλτα και σε όλο το δάσος την αξία μου.

Αν δεν με πιστεύετε όμως ρωτήστε τη Ζούλια...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Το μοβ που δεν ξέχασα!

"Σαλταπήδαααααα"!!! Οι κραυγές της μύγας Παναγιώτας ακούγονταν από το δρόμο. Ανοίγω την πόρτα και τι να δω! Η φίλη μου κάθιδρη να προσπαθήσει να βρει την ανάσα της και παράλληλα να ψάχνει στην τσάντα της για χαρτομάντηλα αφού τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα μάγουλά της, από τα εκατοντάδες μάτια της. "Τι έπαθες, μωρέ και φωνάζεις;", της λέω ψύχραιμα αφού ήμουν σίγουρη ότι η Παναγιώτα, πίσω απ' όλο το δράμα έκρυβε σίγουρα μια ηλιθιότητα!

"Άνοιξε την ντουλάπα σου και πέτα ότι μοβ έχεις." Τώρα ήταν η σειρά μου να χάσω την αναπνοή μου. "Τι λες, μωρή, παλαβιάρα;", της απάντησα και βουτώντας την από το χέρι την απομάκρυνα από την ντουλάπα, αφού οι διαθέσεις της ήταν κάτι παραπάνω από άγριες. Άλλωστε, τα μισά μου ρούχα είναι μοβ, αφού το συγκεκριμένο χρώμα κάνει υπέροχη αντίθεση στο πρασινάκι της επιδερμίδας μου! Η Παναγιώτα σωριάστηκε στον καναπέ και με κοίταξε βλοσυρά: "Greek Idol δεν είδες να φανταστώ". Σιωπή στο δωμάτιο. Περίμενα να δω πού θα καταλήξει η σουρεάλ συζήτηση που είχε αρχίσει με την δραματική είσοδο της μύγας. "Η Έλλη Κοκκίνου εμφανίστηκε στην πρεμιέρα με μοβ φόρεμα, την είδε η Κορομηλά κι έβγαλε φλύκταινες, αφού το θεωρεί σούπερ γρουσούζικο χρώμα". Το ΄ξερα ότι η κουβέντα είναι διάλογος από τη "Φωλιά του κούκου". "Ωραία και που ...κολλάει το μοβ της Έλλης με μένα, ρε μυαλοφυγόδικη;", τη ρωταω γελώντας, αφού μόνο ο Αλμοδόβαρ έλειπε από το σπίτι, να σκηνοθετεί μια μύγα και μια σαλταπήδα. "Ξέρεις τι έπαθε η Έλλη όταν έφυγε από το στούντιο; ΚΑΙ τράκαρε με το αυτοκίνητό της ΚΑΙ της έσπασε ο καθρέφτης στο καμαρίνι της.".

Δεύτερη σιωπή, αυτή τη φορά μεγαλύτερη σε διάρκεια. Η Παναγιώτα είχε ανακτήσει την ψυχραιμία της κι εγώ προσπαθούσα να επεξεργαστώ τις πληροφορίες που μου αράδιαζε στο σαλονάκι μου η φιλενάδα μου. "Ρε συ, λες γι' αυτό να έχω καταδικαστεί σε σχέση με τον Σβίγγο", τη ρωτάω όσο πιο σοβαρά γινόταν. "Λες γι' αυτό η γιαγιά μου να έγραψε τραγούδι για τη Γιουροβίζιον, αλλά την απέρριψαν μαζί με τον Γιάννη Σαλιγκαράκη;". Το πρόσωπο της Παναγιώτας προς στιγμήν φωτίστηκε, αλλά όταν κατάλαβε ότι τη "δούλευα" άρχισε να φουντώνει κι οι κεραίες της πήγαιναν πέρα-δώθε σαν τις ρακέτες του Λάτσιου. "Ε δε τρώγεσαι με τίποτα εσύ! Κάτσε εκεί με τα μοβ σου να σε κατατρέχει τπ κακό το ριζικό, η καμιά σου η τύχη", τσίριξε! "Τον κακό σου το φλάρο" της είπα κι άρπαξα το μοβ μπουφανάκι μου. Χτύπησα την πόρτα πίσω μου και βγήκα στον κρύο- αλλά καθαρό- αέρα να ηρεμήσω. Λίγη ώρα αργότερα συνήλθα στο παγκάκι απέναντι από τη φωλιά μου, με την Παναγιώτα να μου κάνει αέρα. Κανείς δεν μου είχε πει ότι ξεκίνησαν τα έργα για το φυσικό αέριο έξω από τη φωλιά μου. Μήπως η Ρούλα το ήξερε; Η Έλλη ίσως;
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Άριες, καμεράτες και ...ψυχανάλυση

Είναι γνωστό σ’ ολόκληρο το Δάσος ότι η γριά Πεταλούδα τα έχει «χαμένα» εδώ και καιρό. Κι όταν λέμε «χαμένα» εννοούμε παλαβή και με τη βούλα. Το τι έχουν τραβήξει παιδιά κι εγγόνια δεν λέγεται. Τρέχουν να τη μαζέψουν απ’ το κοινό της Πάνια στα «Παρατράγουδα», ενώ στο τσακ την πρόλαβαν από το να δηλώσει συμμετοχή στο «Αξίζει να το ζεις» της Τατιάνας, όπου θα πήγαινε να διηγηθεί την ιστορία αγάπης της με τον Πεταλούδα, τον …γνωστό, που την άφησε ζωντοχήρα, αφού μετά από μια γερή «μπάζα» τον έκλεισαν στη «στενή». Στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ήταν άτυχοι, αφού τελικά δεν κατάφεραν να την σταματήσουν και τελικά η γριά ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε το «Εγώ θα πάρω καπετάνιο», με μεγάλη επιτυχία ομολογουμένως.

Τέλος πάντων, η γριά Πεταλούδα συχνά πυκνά την …έβγαζε στο Αιγινήτειο, όπου ή πήγαινε για να της αλλάξουν την αγωγή ή (το πιο πιθανό) είχε ερωτευτεί τον ψυχίατρό της. Γι’ αυτό και κάθε φορά που ήταν να πάει στο νοσοκομείο -«γιατί δεν νοιώθω και πολύ ο εαυτός μου τελευταία», όπως έλεγε- στολιζόταν νύφη! Πήγαινε κομμωτήρια αποβραδίς, μανικιούρ-πεντικιούρ, στην τρίχα η γριά για να πάει να γράψει φάρμακα. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα…

Ξυπνάει η Πεταλούδα που λέτε Δευτέρα πρωί πρωί και βουρ για το νοσοκομείο. Ήταν η μηνιαία σεάνς με τον γιατρό της και καταλαβαίνετε. Τοπ μόντελ συνταξιούχος κι αλίμονο στις νέες! Μπαίνει στο μετρό, κατεβαίνει «Μέγαρο Μουσικής» και βλέπει κόσμο μαζεμένο έξω από το νοσοκομείο. «Τι έγινε παιδιά», ρωτάει, «δεν τα ΄μαθες γιαγιά, το κλείσανε το …μαγαζί, δεν έχουν λεφτά να το κρατήσουν», απαντάει ένα σκνιπάκι, όνομα και πράμα, «γιαγιά να πεις τη μάνα σου», αντιγυρίζει η γριά, βάζει την τσάντα στον ώμο και στήνεται στο φανάρι, να περάσει απέναντι, στο Μέγαρο.

«Γειά σας, θα ήθελα να με εξετάσει ο γιατρός», λέει στον αγουροξυπνημένο φύλακα του Μεγάρου. «Ποιος γιατρός, κυρία μου; Το Αιγινήτειο είναι απέναντι, εδώ γίνονται εκδηλώσεις λόγου και τέχνης, δεν έχουμε σχέση με την υγεία». Σκέφτεται για λίγο η γριά και με κίνηση καρατέκα πιάνει τον φύλακα από τα πέτα. «Άκου να σου πω, αγοράκι μου, εδώ δεν «ακούμπησε» ο κύριος ΠαπαΑθανάσιος της οικονομίας 95 εκατομμυριάκια δωρεά, με εντολή του ΓαΠανδρέου;; Ε, αφού δεν τα έδωσε απέναντι στο νοσοκομείο, θα με εξετάσει ο τσελίστας την Ορχήστρας των Τζιτζικιών, αλλιώς θα το κάνω εδώ μέσα «Dancing with the stars», τ’ ακούς;;», άρχισε να ουρλιάζει η Πεταλούδα κι έγινε στο Μέγαρο το «Ανάστα ο Κύριος».

Φανταστείτε ότι οι φωνές της ακουστήκανε μέχρι απέναντι κι έτσι ασθενείς και ιατρικό προσωπικό Αρεταίειου και Αιγινήτειου μαζεύτηκαν σε λίγα λεπτά στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής κι έκαναν ουρές οι μεν για να εξεταστούν, οι δε για να εξετάσουν. Κάπου εκεί η γριά Πεταλούδα βρήκε και τον ψυχίατρό της, ο οποίος αντί να της κάνει για άλλη μια φορά ψυχολογική ανάλυση της ερμήνευσε ένα απόσπασμα από το «Ναμπούκο» του Βέρντι.

Αυτή ήταν κι η τελευταία τους συνάντηση. Η γριά Πεταλούδα γράφτηκε σε Ωδείο και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει με το Τμήμα της Β’ χειρουργικής του Αρεταίειου το «Ωραία μου κυρία» στο Θέατρο Δάσους.
Διαβάστε τη συνέχεια... ->

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Εδώ Γιούρι καλεί Γη

Ήταν δε θα ΄ταν 6 το πρωί όταν μέσα στη γλύκα του πρωινού ύπνου άκουσα θορύβους στο σαλόνι. Στην αρχή τρόμαξα, γιατί νόμισα ότι κλέφτες είχαν μπει στη φωλιά μου, να με "ξαφρίσουν" κι αποφάσισα να μείνω ακίνητη στο κρεβάτι μου. Βλέπετε, ο Σβίγγος είχε κοιμηθεί στο σπίτι του, γιατί τον βράβευε η Βάσια Τριφύλλη στα Θεσσαλικά Βραβεία την προηγούμενη βραδιά (βλέπετε, κατάγεται από τη Λάρισα και ήθελαν να τον τιμήσουν ως τον Θεσσαλό με τα περισσότερα "χτυπήματα" στο youtube, από τότε που "ανέβασε" πρώτος σε διασκευή το "Breathless" πριν τον ΛΕΠΑ, κάνοντας τραμπολίνο και κρατώντας ρυθμό με ένα κλειδί κονσέρβας) και δεν ήθελε να με αναστατώσει!

Ξαφνικά, ένας περίεργος ηλεκτρονικός ήχος γέμισε το χώρο! Κάτι μεταξύ R2D2 και C3PO με πνευμονία, μέχρι που μια μορφή (ή σκεπτομορφή) ξεπρόβαλλε στην πόρτα του υπνοδωματιου. Ανάβω το φως με δύναμη και βουτάω το πορτατίφ, όταν στη θέα του ...υπερθεάματος μένω "κάγκελο"! Ο Σβίγγος ντυμένος διαστημάνθρωπος! "Ρε βλαμμένο, τι κάνεις πρωινιάτικα μασκαρεμένος; Πάλι "ρόλους" θες να παιξουμε;". Και το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον αφήσω να διαβάσει Cosmopolitan. Αυτά τα άρθρα με το "πώς να ανανεώσετε τη σχέση σας", ούτε για ...ώρα ανάγκης στο δάσος δεν χρησιμεύουν.

"Σαλταπήδα, τι λες; Ποιούς "ρόλους", μου τσαμπουνάς; Ξέρεις τι είναι σήμερα;", απάντησε ο Σβίγγος μέσα από το διαστημικό κράνος του φτιαγμένο από δαχτυλίθρα, ενώ η στολή από αλουμινόχαρτο μου χτυπούσε τα κωνία και τα ραβδία του ματιού σαν ακτίνες λέιζερ. Έξησα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να θυμηθώ τι μπορεί να είναι σήμερα, αλλά δεν. Τίποτα! "Θα μου πεις, γιατί τέτοια ώρα δεν έχω όρεξη να κάνω την Ντέινα Σκάλι;".

Ο Σβίγγος έβγαλε το αυτοσχέδιο κράνος του και θα ορκιζόμουν ότι από κάπου στο βάθος ακουγόταν ο εθνικός ύπνος της Ε.Σ.Σ.Δ. "Σαν σήμερα, Σάλτα, πριν από 50 χρόνια, ο Γιούρι Γκαγκάριν έκανε το πρώτο διαστημικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Επιλέχθηκε ανάμεσα από 2.000 πιλότους, για να κλειστεί στο "Βοστόκ 1" και να μπει σε τροχιά γύρω από τη Γη, σε ένα ταξίδι που κράτησε 129 λεπτά".

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και σαν όραμα, θυμάμαι, ο Σβίγγος φόρεσε ξανά το κράνος-δαχτυλίθρα, γύρισε κι έφυγε. Ο ύμνος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης σταμάτησε να παίζει κι εγώ, σχεδόν μηχανικά, έπεσα ξανά στο μαξιλάρι μου και σχεδόν αμέσως με πήρε ο ύπνος. Θα ορκιζόμουν ότι είδα στον ύπνο μου τον Γιούρι να κυνηγάει την πριγκίπισσα Λέα και τον Όμπι Ουάν Κενόμπι να παίζει πρέφα με τον Κάπτεν Κερκ...
Διαβάστε τη συνέχεια... ->