Stay connected

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές




Σαββατοκύριακο, αποφάσισα να ξεδώσω: Όλο το καρναβάλι ήμουν κλεισμένη σπίτι, πλέκοντας κουκούλια για έναν φίλο μεταξοσκώληκα που είχε αρρωστήσει και είχε μείνει πίσω στο business plan του, οπότε χάρισα στον εαυτό μου ένα τριήμερο. Έμενε να αποφασίσω πού θα το περάσω. Και τότε ένας φίλος γρύλος, μου μίλησε για τους εορτασμούς της επανάστασης του ’21 στο όμορφο νησί της Σύρου. Δεν ήθελα και πολύ: Έβαλα στην βαλιτσούλα μου δυο αλλαξιές και τα 40 ζευγάρια κάλτσες μου, και γραμμή για το πρώτο πλοίο που θα με αποβίβαζε στην Ερμούπολη!

Η αλήθεια είναι ότι, στην αρχή απογοητεύτηκα! Όχι φυσικά από το νησί- αλοίμονο, είναι από τα ομορφότερα της Ελλαδίτσας μας! Όμως, διάολε, εορτασμούς είχα ακούσει, και εορτασμούς δεν έβλεπα!! Άρχισα να ξεφυλλίζω οδηγούς, ξεψάχνισα την Τσόκλη, αλλά μου φαίνεται ότι, ο χαζεμένος ο γρύλος, που μόλις είχε ξυπνήσει από την χειμερία νάρκη (ανάθεμα τις πρόωρες ζέστες!) μάλλον είχε μπερδέψει τη Σύρο με κάποιο άλλο νησί –ίσως την Ύδρα; Τις Σπέτσες; Τα Ψαρά διάολε; Δεν ξέρω. Οπότε, πέρασα τις δυο πρώτες μέρες τρώγοντας χαλβαδόπιτες και σουλατσάροντας στη Πόλη, και χτες, κατέβηκα στο λιμάνι με μια γλυκιά μελαγχολία για να αποχωρήσω.

Και όμως, τι έκπληξη: ο γρύλος, δεν είχε κάνει λάθος!! Κατηφορίζοντας, είδα κόσμο πολύ, με επαναστατικό πνεύμα, να κραυγάζει κατά της τυραννίας και της καταπίεσης! « Άρχισαν ,άρχισαν!» σκέφτηκα ενθουσιασμένη, και πλησίασα περισσότερο! Καθώς προσέγγιζα το πλήθος, είδα ότι η αληθοφάνεια των εκδηλώσεων ,ξεπερνούσε κάθε προσδοκία: Σε αυτή τη μεταμοντέρνα αναπαράσταση του ξεσηκωμού του έθνους μας (έχω να δώσω συγχαρητήρια στον εμπνευστή της προσέγγισης αυτής, γιατί έβλεπα όλους να φοράνε ρούχα του καιρού μας, όχι φουστανελοφόρους), είχαν επιστρατεύσει μέχρι και «κακούς» Τούρκους, οι οποίοι μάλιστα φορούσαν στολές –για να θυμίσουν τον τακτικό στρατό του Σουλτάνου; -, και έκαναν απειλητικές κινήσεις ωσάν να θέλουν να κρατήσουν το πλήθος πίσω. Όμως, “πίσω“ από τι ;; Εδώ προφανώς κρυβόταν το «κλου» της εορταστικής παράστασης! Έτρεξα μπροστά, θέλοντας να «πιάσω κάγκελο». Και τότε, αντιλήφθηκα για τι φαντασμαγορία μιλούσαμε, και πόσο δίκιο είχε ο γρύλος που με παρότρυνε να είμαι Σύρο αυτό το τριήμερο!

Στα λίγα μέτρα μπρος μου, ανάμεσα στους γενίτσαρούς του, που κάλιο να πέσουν και να φάνε πυρπολικό στην πλάτη παρά να τον προδώσουν, ο Βεζίρης του βιλαετίου του Γιουνανιστάν, ο οποίος, πιστός στην ιστορική αναπαράσταση, προχωρούσε αγέρωχος, χωρίς να δείχνει να απασχολείται από οτιδήποτε οι χαμερπείς στα μάτια του εξεγερμένοι του έλεγαν. Και -εκεί η έκπληξη άγγιξε το δέος-, στο ρόλο του Βεζίρη… ο λαοπρόβλητος και κοσμαγαπητός ηγέτης της χώρας μας, κύριος ΓαΠανδρέου! Ένα δάκρυ κύλησε από την δεξιά μου κεραία, βλέποντας πόσο πολύ νοιάζονταν όλοι για τον εορτασμό της εθνικής μας παλιγγενεσίας, που ακόμα και ο Πρωθυπουργός μας, θέλησε να συμμετάσχει, παίζοντας μάλιστα και «κόντρα ρόλο»!! Πραγματικά, με άγγιξε η κίνηση αυτή…

Κι εκεί που νόμιζα ότι η ιστορική αναπαράσταση είχε λάβει τέλος με την παρέλαση του Βεζίρη (πόσο μου είχε στοιχίσει που δεν είδα φέτος την αντίστοιχη του βασιλιά Καρνάβαλου. Όμως αποζημιώθηκα και από αυτή, το σωστό να λέγεται), το event είχε έναν ακόμα άσσο να βγάλει από το μανίκι του: Την επίθεση των εξεγερμένων απέναντι στα φουσέκια του Βεζίρη, και την αντρίκεια αντεπίθεσή τους, με τα εξελιγμένα τους όπλα (αααα, δεν θέλω τώρα να μου τα χαλάσετε! Τι πάει να πει «δεν είναι αντρίκειος πόλεμος η ρίψη αερίων;;» Τι να κάνανε, να φέρνανε τα γαταγάνια από το μουσείο και να χτυπούσανε ;; Και αν τραυματιζότανε κάποιος από το κοινό των εορτασμών; Να είμαστε και λίγο λογικοί παρακαλώ!). Το πλήθος αντίδρασε, και το πάθος έφτασε υψηλά όρια πιστότητος. Μέχρι και χυδαίες εκφράσεις ακούγονταν εκατέρωθεν-αυτό θα πεί να μπαίνεις στο πετσί του ρολου! Το σκηνικό συνεχιστηκε για λίγα λεπτά ακόμα, και τότε,είδα το πλήθος να διαλυεται,δακρυσμένο απο το πάθος και τον παλμό (υποθέτω!)

Κάπου εκεί, κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να ξαναπάρω το δρόμο για το λιμάνι, γιατί το πλοίο του γυρισμού με περίμενε. Σε όλη τη διαδρομή, στο λόγο της Σαλταπηδικής μου τιμής, δεν έπαψα να κλαίω. Ποια αέρια;;; Τέτοια ήταν η επίδραση που είχε πάνω μου η ζέση με την οποία προσπάθησαν να αναπαραστήσουν οι Συριανοί τα παλιά τα χρόνια , όπου ο εκάστοτε Βεζίρης ασελγούσε σε βάρος των κατοίκων του Βιλαετιού του, χωρίς να τον νοιάζει αν ζούνε ή πεθαίνουν, αρκεί να γίνεται το χατίρι του Σουλτάνου, που δεν άντεχα, και ξέσπαγα.

Είμαι βλέπετε και ευσυγκίνητη η μικρούλα! Ίσως και λίγο εύπιστη??? 

1 σχόλιο: