Stay connected

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά..."

Δεν θυμάμαι πότε, αλλά ένα από τα πρώτα cd που είχα αποκτήσει ήταν "Τα σκόρπια" του Μανώλη Ρασούλη. Μάλιστα, δεν το είχα αγοράσει, αλλά το έδινε δώρο το περιοδικό "Δίφωνο".
Με τα μικρά μου ποδαράκια είχα ανοίξει το καινούργιο cd player που μου είχε αγοράσει ο μπαμπάς μου κι έβαλα μέσα το δισκάκι.
Ένα τουρμπερλέκι άρχισε να μου χαϊδεύει τα αυτιά κι αμέσως ο ρυθμός έκανε το μικρό πράσινο κορμάκι μου να συντονιστεί με τα μινοράκια των εγχόρδων. Κοιτάζω το πίσω μέρος του cd και διαβάζω τον τίτλο του τραγουδιού: "Πότε Βούδας, πότε Κούδας". Άνοιξα τα ματάκια μου σαν να βρισκόμουν μπροστά σε στοίβα με φράσκα μαρουλόφυλλα. "Μπαμπάαααα, ποιος είναι ο Βούδας;", φώναξα, αλλά δεν πήρα απάντηση. Μάλλον ούτε ο μπαμπάς μου τον ήξερε, σε αντίθεση με τον Κούδα, που αν κι οπαδός άλλης ομάδας τον θαύμαζε γιατί ήταν "καλό παικτάκι", όπως συνήθιζε να λέει. Δυστυχώς, χρόνια μετά, κατάφερα να "σιχαίνομαι" το συγκεκριμένο τραγούδι, γιατί όταν το άκουγα δεν μου θύμιζε πια τον Κούδα και την "Αθλητική Κυριακή" του μπαμπά μου, αλλά τις "λαϊκιές" που ανέβαιναν στα τραπέζια να χορέψουν, τραβώντας τα κοντά φουστανάκια τους προς τα κάτω, μην τυχόν και φανεί το βρακί τους (όσες φορούσαν, τουλάχιστον).

Το cd είχε κι άλλα τραγούδια, το "Λεμόνι στην πορτοκαλιά" που μου πήρε καιρό να καταλάβω (ή μήπως όχι;) τι ήθελε να πει ο ποιητής, τον "Υδροχόο", με το οποίο είμαι "δεμένη" συναισθηματικά, αν κι εγώ είμαι Οφιούχος, το "Εδώ στη ρωγμή του χρόνου" που είναι και το αγαπημένο μου. Κάτι η ροκιά της εισαγωγής του Νίκου Ξυδάκη, σε συνδυασμό με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου, κάτι οι στίχοι του Ρασούλη...

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ
Αντίο, Μανώλη Ρασούλη, περιμένω την ελπίδα να μπει στον ένατο μήνα της και να γεννήσει ένα καλύτερο αύριο. Έστω και "φτωχότερο"...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου