Αγαπημένοι μου φίλοι,πριν λίγες μέρες σας είχα διηγηθεί το νέο μου χόμπι (θα έπρεπε να το ονομάσω πάθος για να είμαι πιο σωστή), που δεν είναι άλλο από την ακρόαση των νέων κασετών του αγαπημένου μου μυθιστορήματος "Πράσινοι γίγαντες, κόκκινοι δράκοι": ένα μυθιστόρημα φαντασίας, που όμως δεν του λείπει η ίντριγκα, οι θεϊκές παρεμβάσεις,και τα ηθικά διδάγματα -αν και από τα τελευταία,ομολογώ ότι έχω μείνει κάπως μπερδεμένη εσχάτως...
Τα ηχητικά μυθιστορήματα (ας είναι καλά οι εμπνευστές του εγχειρήματος,με έκαναν και ξεκόλλησα από την οθόνη του CNN με τις συνεχείς ανταποκρίσεις από το Τόκιο και την αντίπερα όχθη του Λος Άντζελες), με χαλαρώνουν,με κάνουν κι γελάω,και κυρίως, με ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές της φαντασίας...Δεν έχω καλύτερο, από το να φτιάχνω το αγαπημένο μου Τεκίλα Σανράϊζ με έξτρα φυσικό χυμό πορτοκάλι,να φοράω τα ζεστά μου καλτσάκια σε όλα τα ποδαράκια μου, και να ξαπλώνω στην πολυθρόνα μου καταπίνοντας στη κυριολεξία λέξη λέξη την συνέχεια του παραμυθιού:απλές, καθημερινές απολαύσεις, που μια Σαλταπηδίτσα μπορεί να εκτιμήσει!
Κι όμως, τελικά, όταν κάτι σε επηρεάζει τόσο στην καθημερινότητά σου (αυτό,και η καθημερινή μου ενασχόληση με το Steps στον ΑΝΤ1...), είναι αναπόφευκτο να το παίρνεις μαζί σου και στον ύπνο σου. Χτες το βράδυ λοιπόν,μετά το τρίτο κοκτέιλ,κι ενώ το είχα παρακάνει λίγο με την ακρόαση (θέλει και η αποκάλυψη την ρέγουλά της! Ρωτήστε και κανένα εισαγγελέα-ή τον Τριανταφυλλόπουλο, θα σας πει το ίδιο...), έπεσα για ύπνο σχεδόν με τα ρούχα, και με τον νου μου τρικυμισμένο... Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που,στο όνειρό μου, είδα πράγματα και θάματα, και θέλω να σας τα διηγηθώ, εν μέρει γιατί είμαι οπαδός του group therapy, αλλά και γιατί ευελπιστώ ότι όλο και κάποιος θα ΄χει τον Καζαμία σπίτι του να μου δώσει μια κάποια ερμηνεία στα όσα φανταστικά ονειρεύτηκα...
Το τοπίο ήταν ομιχλώδες... Το κάστρο με τα πράσινα λάβαρα πάνω στις πολεμίστρες, ξεχώριζε αμυδρά μέσα στην καταχνιά... Κι όμως, καθώς πλησίαζα προς τα εκεί,άκουσα τρομπέτες να Παιανίζουν την άφιξη κάποιου σπουδαίου επισκέπτη. Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου ποιος μπορεί να ήταν,γι αυτό,μεταφέρθηκα κατευθείαν μέσα στην αίθουσα όπου δεχόταν ακροάσεις ο Μέγας Δούκας της Τριφυλινίας. Διέκρινα όλους τους γνωστούς φεουδάρχες των διαφόρων βαρονιών,όμως...κανείς δεν καθόταν στον θρόνο! Ένα ακατάσχετο μουρμουρητό διέτρεχε όλη την αίθουσα,όμως ξαφνικά κόπηκε καθώς μπήκε από την πόρτα ο Υποκόμης Βατίδης, με την κορμοστασιά του 1,50 να κυριεύει θαρρείς τον χώρο. Προχώρησε μερικά βήματα πάνω στο καταπράσινο χαλί (όχι, περιμένατε κάτι άλλο;) και σταμάτησε απορημένος.
"Καλά...δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα, να κάτσει πάνω στο θρόνο του Δουκάτου, για να μπορέσουμε να κάνουμε και καμιά δουλειά;; Άφησα την μήνυση κατ'αγνώστων για τον πυρπολισμό του αραμπά του ράφτη Γαβαλά, για να έρθω να τελειώνουμε... Και έτσι με υποδέχεστε;Εμένα;;;Τον κομιστή των μαγικών κουτιών;;;"
Μέσα από το πλήθος, ξεπρόβαλε τότε, αγέρωχος, ο Δουκεύων Πατερόβγενος, κοιτώντας με βλέμμα θυμωμένο όλους τριγύρω του,θαρρείς για να τους δείρει (ή να βάλει την φρουρά του να το κάνει,μη χαλάμε και το μανικιούρ μας για χαμαλοδουλειές...). Απευθύνθηκε προς τον Βατίδη και μίλησε με βροντερή φωνή -για να τον ακούσει όλη η αίθουσα προφανώς:
"Με εμένα θα κάνεις τις δουλειές σου. Συγνώμη που δεν ήμουν στην υποδοχή σου, όμως έπρεπε να τελειώσω μια συζήτηση σχετικά με τον προϋπολογισμό του Δουκάτου. Α,ναι,και να φάω κι ένα προπονητή.Χο-χο-χο"
Το γέλιο του ακούστηκε ψεύτικο μέσα στην αίθουσα,παράταιρο, σχεδόν μιαρό. Αν κοίταζες προσεκτικά, έβλεπες τον Μαρκήσιο Go(r)geous να πιάνει το στομάχι του σαν να του είχε έρθει απότομα κάποια ναυτία, ενώ την ίδια στιγμή, από την απέναντι πλευρά της αίθουσας, ντυμένος με τα οικογενειακά κιλτ του τάγματος του Αγίου Παυλοθανάση (στα οποία κυριαρχούσε το πορτοκαλί χρώμα), ο Φον Δημητράκης, κρατούσε μανιωδώς σημειώσεις-θα έλεγε κανείς ότι καταγράφει τα γεγονότα, όμως μια πιο προσεκτική ματιά,θα φανέρωνε πως στο i-pad του, έγραφε μόνο τις λέξεις "f#ck Olympiakos" με διαφόρους αναγραμματισμούς, προσπαθώντας να μαντέψει ποιος συνδυασμός δεν σηκώνει μήνυση.
Ο Υποκόμης Βατίδης όμως, λίγη προσοχή έδινε στον περίγυρο. Είχε καρφώσει το βλέμμα στον Δούκα Πατερόβγενο, σαν να προσπαθούσε να τον ζυγίσει (δύσκολη δουλειά ,όπως και να'χει), να πειστεί για το πόσο θα έπρεπε να είναι αυτός που θα τον βοηθούσε να φτάσει στη Νιρβάνα του,στην Νέβερ Νέβερ λάντ του, στην Βαλχάλα του: να αποκτήσει η αυτοκρατορία, ένα καθαρό, κρυστάλλινο, αξιόπιστο, αυτοδύναμο και αυτοδιοίκητο...
...και κάπου εκεί ξύπνησα μέσα σε γέλια! Μπα σε καλό μου, δεν θυμόμουν καν την αιτία των γέλιων, κι όμως, δεν σταμάτησα να γελάω, παρά μόνο όταν γύρισα από την τουαλέτα (τρία κοκτέιλς ήταν αυτά παιδάκια...), και ξανάπεσα για νάνι: ήταν νωρίς ακόμα!
Και το όνειρο συνεχίστηκε-ή ήταν ένα άλλο όνειρο αυτό; Δεν ξέρω αναγνώστες μου, ειλικρινά: θα σας το διηγηθώ όμως και αυτό, και ελπίζω να βγάλει κάποιος μια άκρη για τα όσα τρελά ονειρεύτηκα την τρελή αυτή νύχτα. Το όνειρο λοιπόν αυτή τη φορά, λάμβανε χώρα σε μια σκοτεινή αετοφωλιά του κάστρου και πάλι της Τριφυλινίας... όμως, εδώ αρχίζουν τα περίεργα! Σε εκείνη τη μικρή σοφίτα, τρεις άντρες ήταν καθισμένοι και συζητούσαν. Ο ένας, ήταν ο Δούκας Πατερόβγενος, κρατώντας μια τεράστια κούπα γεμάτη με βουτυρόμπιρα (γυάλιζε περίεργα... έμοιαζε με τρόπαιο, αλλά...δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι έγραφε πάνω. Ίσως κάποιο έπαθλο στις τοπικές ιππικές επιδείξεις που διοργάνωνε η Superligen). Φαινόταν χαρούμενος, και γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια των άλλων δύο μεγαλόσωμων συνδαιτυμόνων του, ενώ η συζήτηση είχε ανάψει.
Πλησιάζοντας πιο κοντά, μπόρεσα να διακρίνω και τα πρόσωπα των δύο άλλων. Μα... ποιος να το πίστευε!! Στα δεξιά του, ντυμένος με κόκκινα, μπλέ και πάλι κόκκινα (;) ρούχα, ήταν ο κόμης Μπεόδουλος, που μιλούσε ενώ ταυτόχρονα μασούσε και έπινε τη μπίρα του: μια αηδία αν μου επιτρέπετε. Δίπλα του -και εκεί κόντεψε να μου'ρθει κόλπος μέσα στον ύπνο μου, ήταν...ο Δόν Βαρύτατος, τυλιγμένος μέσα σε μια διακριτικότατη (!) κατακόκκινη μπέρτα, και λίγο πιο σιωπηρός, περιμένοντας μάλλον να σταματήσουν οι δύο άλλοι να χαβαλεδιάζουν με το football manager που είχαν ανοιχτό στο laptop .Μετά λοιπόν από αρκετές γουλιές, και ακόμα περισσότερες μπουκιές από το ψητό που είχε φέρει εν τω μεταξύ ο πιστός Σουματριανός υπηρέτης Βυν Τρα, η συζήτηση ξεκίνησε, σχετικά με τον χωρισμό του βασιλείου σε σφαίρες επιρροής. Διάολε, ακόμα κι εγώ, μια Σαλταπήδα του δημοτικού, κατάλαβα ότι είχαμε να κάνουμε με μια νέα Γιάλτα! Πλησίασα ακόμα πιο κοντά!
"Νομίζω ότι ήταν πολύ καλή ιδέα να με ψηφίσετε όλοι στο αυτοκρατορικό συμβούλιο για το χρίσμα παιδιά...Τώρα θα μπορέσει πραγματικά να υπάρξει ειρήνη στο βασίλειο.Σας το είχα πει, το να "φάμε" τον γέρο πατέρα μου, θα ήταν η μόνη λύση.Και τώρα...ώρα να αναλάβουμε τις τύχες του μαγαζιού!" είπε ο Δον Βαρύτατος, και τσούγκρισε το ποτήρι του με των άλλων δύο.
Ο κόμης Μπεόδουλος, σηκώθηκε όρθιος με τη σειρά του (θα περίμενε κανείς να παραπατάει, μιας και η παρέα ήταν ήδη στο δεύτερο βαρέλι, κι όμως διέψευσε κάθε πρόβλεψη), και απευθύνθηκε στους άλλους δύο: "Μαλάκες, κανονίστε τώρα που ήρθα κι εγώ να παίξω μαζί σας, να με έχετε στην απέξω, εε; Κανονίστε! Έχω κάνει στρατό που φυσάει εκεί στην κομητεία του Τσιπουρέν, και αν με στηρίξετε, θα φάω κομμάτι -κομμάτι τα εδάφη καί απ'την Δικέφαλη Συμπολιτεία, καί απο τους ασπρόμαυρους Ζαγόρηδες του Βορρά. Έχω σχέδιο σας λέω γαμώ το κέρατό μου, απλά θα κάνετε ό,τι σας λέω. Και ξεκινώνας με τα προβλήματα που έχεις με την Οβραιϊκή εισβολή στα ανατολικά σου, Δον Βαρύτατε..."
Άρχισε να αναλύει το σχέδιό του, που περιλάμβανε κάποια ρωμαϊκά ονόματα τοποτηρητών, κάποια ποσά σε δουβλόνια, και ένα περίπλοκο τρόπο όλα αυτά να συναντηθούν μυστικά.Αυτό όμως που μου είχε τραβήξει πραγματικά την προσοχή,είναι πως, ο Δούκας Πατερόβγενος, λαλίστατος μέχρι εκείνη την ώρα, είχε σταματήσει να μιλάει -μα,ούτε λέξη βρε παιδί μου;; Και θαρρείς ότι, έπιασε το μάτι μου να ψαχουλεύει κάτω από το βαρύ, μαονένιο τραπέζι, μια συσκευή, μαγική θαρρείς, που παγιδεύει τη φωνή των ζωντανών, και μετά, για να την πάρεις πίσω, πρέπει να δώσεις ένα κομμάτι από τη ψυχή σου! Ανατριχιάζω και τώρα ακόμα που σας το γράφω, η τρίχα κάγκελο!!
Δεν θα σας πω ψέμματα, άλλο δεν μπορώ να θυμηθώ: ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει, και δεν είχα κλείσει τις περσίδες, με αποτέλεσμα να με ξυπνήσει από τα ξημερώματα. Κάθισα και σκεφτόμουν λοιπόν όλη την ημέρα σήμερα τι μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο όνειρο. Αν μπορείτε καλοί μου φίλοι, βοηθήστε με!
Και, ειλικρινά, όποιος μπορεί, ας λύσει το μεγαλύτερο όλων των μυστηρίων: Πως μπόρεσαν και χώρεσαν Πατερόβγενος, Δον Βαρύτατος και Μπεόδουλος ΣΕ ΜΙΑ ΣΟΦΙΤΑ;;;
Τα ηχητικά μυθιστορήματα (ας είναι καλά οι εμπνευστές του εγχειρήματος,με έκαναν και ξεκόλλησα από την οθόνη του CNN με τις συνεχείς ανταποκρίσεις από το Τόκιο και την αντίπερα όχθη του Λος Άντζελες), με χαλαρώνουν,με κάνουν κι γελάω,και κυρίως, με ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές της φαντασίας...Δεν έχω καλύτερο, από το να φτιάχνω το αγαπημένο μου Τεκίλα Σανράϊζ με έξτρα φυσικό χυμό πορτοκάλι,να φοράω τα ζεστά μου καλτσάκια σε όλα τα ποδαράκια μου, και να ξαπλώνω στην πολυθρόνα μου καταπίνοντας στη κυριολεξία λέξη λέξη την συνέχεια του παραμυθιού:απλές, καθημερινές απολαύσεις, που μια Σαλταπηδίτσα μπορεί να εκτιμήσει!
Κι όμως, τελικά, όταν κάτι σε επηρεάζει τόσο στην καθημερινότητά σου (αυτό,και η καθημερινή μου ενασχόληση με το Steps στον ΑΝΤ1...), είναι αναπόφευκτο να το παίρνεις μαζί σου και στον ύπνο σου. Χτες το βράδυ λοιπόν,μετά το τρίτο κοκτέιλ,κι ενώ το είχα παρακάνει λίγο με την ακρόαση (θέλει και η αποκάλυψη την ρέγουλά της! Ρωτήστε και κανένα εισαγγελέα-ή τον Τριανταφυλλόπουλο, θα σας πει το ίδιο...), έπεσα για ύπνο σχεδόν με τα ρούχα, και με τον νου μου τρικυμισμένο... Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που,στο όνειρό μου, είδα πράγματα και θάματα, και θέλω να σας τα διηγηθώ, εν μέρει γιατί είμαι οπαδός του group therapy, αλλά και γιατί ευελπιστώ ότι όλο και κάποιος θα ΄χει τον Καζαμία σπίτι του να μου δώσει μια κάποια ερμηνεία στα όσα φανταστικά ονειρεύτηκα...
Το τοπίο ήταν ομιχλώδες... Το κάστρο με τα πράσινα λάβαρα πάνω στις πολεμίστρες, ξεχώριζε αμυδρά μέσα στην καταχνιά... Κι όμως, καθώς πλησίαζα προς τα εκεί,άκουσα τρομπέτες να Παιανίζουν την άφιξη κάποιου σπουδαίου επισκέπτη. Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου ποιος μπορεί να ήταν,γι αυτό,μεταφέρθηκα κατευθείαν μέσα στην αίθουσα όπου δεχόταν ακροάσεις ο Μέγας Δούκας της Τριφυλινίας. Διέκρινα όλους τους γνωστούς φεουδάρχες των διαφόρων βαρονιών,όμως...κανείς δεν καθόταν στον θρόνο! Ένα ακατάσχετο μουρμουρητό διέτρεχε όλη την αίθουσα,όμως ξαφνικά κόπηκε καθώς μπήκε από την πόρτα ο Υποκόμης Βατίδης, με την κορμοστασιά του 1,50 να κυριεύει θαρρείς τον χώρο. Προχώρησε μερικά βήματα πάνω στο καταπράσινο χαλί (όχι, περιμένατε κάτι άλλο;) και σταμάτησε απορημένος.
"Καλά...δεν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα, να κάτσει πάνω στο θρόνο του Δουκάτου, για να μπορέσουμε να κάνουμε και καμιά δουλειά;; Άφησα την μήνυση κατ'αγνώστων για τον πυρπολισμό του αραμπά του ράφτη Γαβαλά, για να έρθω να τελειώνουμε... Και έτσι με υποδέχεστε;Εμένα;;;Τον κομιστή των μαγικών κουτιών;;;"
Μέσα από το πλήθος, ξεπρόβαλε τότε, αγέρωχος, ο Δουκεύων Πατερόβγενος, κοιτώντας με βλέμμα θυμωμένο όλους τριγύρω του,θαρρείς για να τους δείρει (ή να βάλει την φρουρά του να το κάνει,μη χαλάμε και το μανικιούρ μας για χαμαλοδουλειές...). Απευθύνθηκε προς τον Βατίδη και μίλησε με βροντερή φωνή -για να τον ακούσει όλη η αίθουσα προφανώς:
"Με εμένα θα κάνεις τις δουλειές σου. Συγνώμη που δεν ήμουν στην υποδοχή σου, όμως έπρεπε να τελειώσω μια συζήτηση σχετικά με τον προϋπολογισμό του Δουκάτου. Α,ναι,και να φάω κι ένα προπονητή.Χο-χο-χο"
Το γέλιο του ακούστηκε ψεύτικο μέσα στην αίθουσα,παράταιρο, σχεδόν μιαρό. Αν κοίταζες προσεκτικά, έβλεπες τον Μαρκήσιο Go(r)geous να πιάνει το στομάχι του σαν να του είχε έρθει απότομα κάποια ναυτία, ενώ την ίδια στιγμή, από την απέναντι πλευρά της αίθουσας, ντυμένος με τα οικογενειακά κιλτ του τάγματος του Αγίου Παυλοθανάση (στα οποία κυριαρχούσε το πορτοκαλί χρώμα), ο Φον Δημητράκης, κρατούσε μανιωδώς σημειώσεις-θα έλεγε κανείς ότι καταγράφει τα γεγονότα, όμως μια πιο προσεκτική ματιά,θα φανέρωνε πως στο i-pad του, έγραφε μόνο τις λέξεις "f#ck Olympiakos" με διαφόρους αναγραμματισμούς, προσπαθώντας να μαντέψει ποιος συνδυασμός δεν σηκώνει μήνυση.
Ο Υποκόμης Βατίδης όμως, λίγη προσοχή έδινε στον περίγυρο. Είχε καρφώσει το βλέμμα στον Δούκα Πατερόβγενο, σαν να προσπαθούσε να τον ζυγίσει (δύσκολη δουλειά ,όπως και να'χει), να πειστεί για το πόσο θα έπρεπε να είναι αυτός που θα τον βοηθούσε να φτάσει στη Νιρβάνα του,στην Νέβερ Νέβερ λάντ του, στην Βαλχάλα του: να αποκτήσει η αυτοκρατορία, ένα καθαρό, κρυστάλλινο, αξιόπιστο, αυτοδύναμο και αυτοδιοίκητο...
...και κάπου εκεί ξύπνησα μέσα σε γέλια! Μπα σε καλό μου, δεν θυμόμουν καν την αιτία των γέλιων, κι όμως, δεν σταμάτησα να γελάω, παρά μόνο όταν γύρισα από την τουαλέτα (τρία κοκτέιλς ήταν αυτά παιδάκια...), και ξανάπεσα για νάνι: ήταν νωρίς ακόμα!
Και το όνειρο συνεχίστηκε-ή ήταν ένα άλλο όνειρο αυτό; Δεν ξέρω αναγνώστες μου, ειλικρινά: θα σας το διηγηθώ όμως και αυτό, και ελπίζω να βγάλει κάποιος μια άκρη για τα όσα τρελά ονειρεύτηκα την τρελή αυτή νύχτα. Το όνειρο λοιπόν αυτή τη φορά, λάμβανε χώρα σε μια σκοτεινή αετοφωλιά του κάστρου και πάλι της Τριφυλινίας... όμως, εδώ αρχίζουν τα περίεργα! Σε εκείνη τη μικρή σοφίτα, τρεις άντρες ήταν καθισμένοι και συζητούσαν. Ο ένας, ήταν ο Δούκας Πατερόβγενος, κρατώντας μια τεράστια κούπα γεμάτη με βουτυρόμπιρα (γυάλιζε περίεργα... έμοιαζε με τρόπαιο, αλλά...δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι έγραφε πάνω. Ίσως κάποιο έπαθλο στις τοπικές ιππικές επιδείξεις που διοργάνωνε η Superligen). Φαινόταν χαρούμενος, και γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια των άλλων δύο μεγαλόσωμων συνδαιτυμόνων του, ενώ η συζήτηση είχε ανάψει.
Πλησιάζοντας πιο κοντά, μπόρεσα να διακρίνω και τα πρόσωπα των δύο άλλων. Μα... ποιος να το πίστευε!! Στα δεξιά του, ντυμένος με κόκκινα, μπλέ και πάλι κόκκινα (;) ρούχα, ήταν ο κόμης Μπεόδουλος, που μιλούσε ενώ ταυτόχρονα μασούσε και έπινε τη μπίρα του: μια αηδία αν μου επιτρέπετε. Δίπλα του -και εκεί κόντεψε να μου'ρθει κόλπος μέσα στον ύπνο μου, ήταν...ο Δόν Βαρύτατος, τυλιγμένος μέσα σε μια διακριτικότατη (!) κατακόκκινη μπέρτα, και λίγο πιο σιωπηρός, περιμένοντας μάλλον να σταματήσουν οι δύο άλλοι να χαβαλεδιάζουν με το football manager που είχαν ανοιχτό στο laptop .Μετά λοιπόν από αρκετές γουλιές, και ακόμα περισσότερες μπουκιές από το ψητό που είχε φέρει εν τω μεταξύ ο πιστός Σουματριανός υπηρέτης Βυν Τρα, η συζήτηση ξεκίνησε, σχετικά με τον χωρισμό του βασιλείου σε σφαίρες επιρροής. Διάολε, ακόμα κι εγώ, μια Σαλταπήδα του δημοτικού, κατάλαβα ότι είχαμε να κάνουμε με μια νέα Γιάλτα! Πλησίασα ακόμα πιο κοντά!
"Νομίζω ότι ήταν πολύ καλή ιδέα να με ψηφίσετε όλοι στο αυτοκρατορικό συμβούλιο για το χρίσμα παιδιά...Τώρα θα μπορέσει πραγματικά να υπάρξει ειρήνη στο βασίλειο.Σας το είχα πει, το να "φάμε" τον γέρο πατέρα μου, θα ήταν η μόνη λύση.Και τώρα...ώρα να αναλάβουμε τις τύχες του μαγαζιού!" είπε ο Δον Βαρύτατος, και τσούγκρισε το ποτήρι του με των άλλων δύο.
Ο κόμης Μπεόδουλος, σηκώθηκε όρθιος με τη σειρά του (θα περίμενε κανείς να παραπατάει, μιας και η παρέα ήταν ήδη στο δεύτερο βαρέλι, κι όμως διέψευσε κάθε πρόβλεψη), και απευθύνθηκε στους άλλους δύο: "Μαλάκες, κανονίστε τώρα που ήρθα κι εγώ να παίξω μαζί σας, να με έχετε στην απέξω, εε; Κανονίστε! Έχω κάνει στρατό που φυσάει εκεί στην κομητεία του Τσιπουρέν, και αν με στηρίξετε, θα φάω κομμάτι -κομμάτι τα εδάφη καί απ'την Δικέφαλη Συμπολιτεία, καί απο τους ασπρόμαυρους Ζαγόρηδες του Βορρά. Έχω σχέδιο σας λέω γαμώ το κέρατό μου, απλά θα κάνετε ό,τι σας λέω. Και ξεκινώνας με τα προβλήματα που έχεις με την Οβραιϊκή εισβολή στα ανατολικά σου, Δον Βαρύτατε..."
Άρχισε να αναλύει το σχέδιό του, που περιλάμβανε κάποια ρωμαϊκά ονόματα τοποτηρητών, κάποια ποσά σε δουβλόνια, και ένα περίπλοκο τρόπο όλα αυτά να συναντηθούν μυστικά.Αυτό όμως που μου είχε τραβήξει πραγματικά την προσοχή,είναι πως, ο Δούκας Πατερόβγενος, λαλίστατος μέχρι εκείνη την ώρα, είχε σταματήσει να μιλάει -μα,ούτε λέξη βρε παιδί μου;; Και θαρρείς ότι, έπιασε το μάτι μου να ψαχουλεύει κάτω από το βαρύ, μαονένιο τραπέζι, μια συσκευή, μαγική θαρρείς, που παγιδεύει τη φωνή των ζωντανών, και μετά, για να την πάρεις πίσω, πρέπει να δώσεις ένα κομμάτι από τη ψυχή σου! Ανατριχιάζω και τώρα ακόμα που σας το γράφω, η τρίχα κάγκελο!!
Δεν θα σας πω ψέμματα, άλλο δεν μπορώ να θυμηθώ: ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει, και δεν είχα κλείσει τις περσίδες, με αποτέλεσμα να με ξυπνήσει από τα ξημερώματα. Κάθισα και σκεφτόμουν λοιπόν όλη την ημέρα σήμερα τι μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο όνειρο. Αν μπορείτε καλοί μου φίλοι, βοηθήστε με!
Και, ειλικρινά, όποιος μπορεί, ας λύσει το μεγαλύτερο όλων των μυστηρίων: Πως μπόρεσαν και χώρεσαν Πατερόβγενος, Δον Βαρύτατος και Μπεόδουλος ΣΕ ΜΙΑ ΣΟΦΙΤΑ;;;
 |
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου