Η Σαλταπήδα μας, σαν πλάσμα της φύσης, δεν θα μπορούσε να μην έχει και οικολογικές ,εκτός των άλλων, ανησυχίες. Βλέποντας την καταστροφή στην μακρινή (;) Ιαπωνία μετά το ξέσπασμα του Εγκέλαδου και του ταξιδιάρικού του ξαδέρφου, του Τσουνάμι, όπως κάθε σώφρον πλάσμα στη φύση έμεινε να κοιτάει εμβρόντητη. Όμως, περισσότερο και από τις καταστροφές κτιρίων, τα καράβια που βρέθηκαν σε παρκινγκ πολυκατοικιών και τους, σαν κουρδισμένα ελβετικά ρολόγια σχολαστικούς Ιάπωνες που αντιμετωπίζουν στωικά την καταστροφή που θα είχε τσακίσει οποιαδήποτε άλλη χώρα του δυτικού ημισφαιρίου, μου έμεινε στο μυαλό η είδηση για την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Φουκοσίμα -όχι μόνο για τον κίνδυνο που μια τέτοια είδηση μπορεί να συμβαίνει.... Αλλά και γιατί, ξύπνησε στο σαλταπηδικό υποσυνείδητο αναμνήσεις (από μια άλλη ζωή ;;;) που με πήγαν πολλά χρόνια πίσω...
Θυμήθηκα το Πάσχα του 1986, στην πόλη της καταγωγής μου, στη βόρεια Ελλάδα, που έχουμε ανεβεί για να γιορτάσουμε την Μεγάλη εβδομάδα. Σαν παιδί δημοτικού, κάθε τέτοια περίοδος, ήταν γεμάτη με συναντήσεις, κόσμο, συγγενείς, τραπεζώματα, φωνές: ο παράδεισος του παιδιού εν ολίγοις! Καθώς μάλιστα έπεφτε και αργά (σχεδόν Μάιο) η Ανάσταση, ο καιρός ευνοούσε και όλες τις εξορμήσεις μας με παιδιά της γειτονιάς και άλλους συγγενείς: και όμως, δεν ήταν όλα όπως τις προηγούμενες φορές. Το αισθανόμουν στις κουβέντες των "μεγάλων", όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω και να το απομονώσω... Μυστήριο!
Ώσπου, Μεγάλη Πέμπτη, βγήκα με την μαμά μου να ψωνίσουμε για το τραπέζι της Ανάστασης. Το μάτι μου τράβηξε ένας υπαίθριος μικροπωλητής, που διαλαλούσε την πραμάτεια του: υπέροχα, κατακόκκινα κεράσια, τα πρώτα της εποχής, και φαινόντουσαν στα μάτια της 11χρονης Σαλταπήδας υ-πε-ρο-χα!! Τράβηξα λοιπόν από το χέρι την μαμά μου προς το μέρος του, και την παρακάλεσα να πάρουμε λίγα -από τότε είχα αδυναμία στα κεράσια! Τότε είδα την μάνα μου να κοντοστέκεται, αν και είχε πάρει το δρόμο προς το Ντάτσουν με τα καφάσια, και να μου λέει μια φράση με πολλές άγνωστες λέξεις: "Άστο καλύτερα αγόρι μου, θα είναι πήχτρα στο μπεκερέλ τώρα με το κωλο-Τσερνομπίλ!"
Θυμήθηκα το Πάσχα του 1986, στην πόλη της καταγωγής μου, στη βόρεια Ελλάδα, που έχουμε ανεβεί για να γιορτάσουμε την Μεγάλη εβδομάδα. Σαν παιδί δημοτικού, κάθε τέτοια περίοδος, ήταν γεμάτη με συναντήσεις, κόσμο, συγγενείς, τραπεζώματα, φωνές: ο παράδεισος του παιδιού εν ολίγοις! Καθώς μάλιστα έπεφτε και αργά (σχεδόν Μάιο) η Ανάσταση, ο καιρός ευνοούσε και όλες τις εξορμήσεις μας με παιδιά της γειτονιάς και άλλους συγγενείς: και όμως, δεν ήταν όλα όπως τις προηγούμενες φορές. Το αισθανόμουν στις κουβέντες των "μεγάλων", όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω και να το απομονώσω... Μυστήριο!
Ώσπου, Μεγάλη Πέμπτη, βγήκα με την μαμά μου να ψωνίσουμε για το τραπέζι της Ανάστασης. Το μάτι μου τράβηξε ένας υπαίθριος μικροπωλητής, που διαλαλούσε την πραμάτεια του: υπέροχα, κατακόκκινα κεράσια, τα πρώτα της εποχής, και φαινόντουσαν στα μάτια της 11χρονης Σαλταπήδας υ-πε-ρο-χα!! Τράβηξα λοιπόν από το χέρι την μαμά μου προς το μέρος του, και την παρακάλεσα να πάρουμε λίγα -από τότε είχα αδυναμία στα κεράσια! Τότε είδα την μάνα μου να κοντοστέκεται, αν και είχε πάρει το δρόμο προς το Ντάτσουν με τα καφάσια, και να μου λέει μια φράση με πολλές άγνωστες λέξεις: "Άστο καλύτερα αγόρι μου, θα είναι πήχτρα στο μπεκερέλ τώρα με το κωλο-Τσερνομπίλ!"
Έμεινα να την κοιτάω εμβρόντητος: Ποιός Τσερνομπίλ αποφάσισε οτι δεν θα φάω κεράσια ζουμερά και προκλητικά ;;; Και τι στο καλό ήταν τα μπεκερέλ, τίποτε ζιζάνια ;; Εγώ πάντως από εκεί-σε απόσταση αναπνοής που τα είχα, μια χαρά μου φαινόντουσαν τα κερασάκια! Όταν εξέφρασα την -απολύτως εύλογη!- απορία μου, η μητέρα μου (ίσως σιχτιρίζοντας από μέσα της που άνοιξε το στόμα της τη στιγμή που οι απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν απαιτούσαν ώρα, και αυτής καιγόταν ο πωπός της, για να το πούμε όμορφα), γύρισε και μου είπε "Αγόρι μου, η ραδιενέργεια, δεν μπορεί να φανεί πάνω στα φρουτάκια, γιατί είναι αόρατη" Και για να προλάβει μάλλον τον ορυμαγδό ερωτήσεων που θα ακολουθούσε, πρόσθεσε "Ραδιενέργεια είναι ένα δηλητήριο που έχει αυτό τον καιρό ο αέρας, και δεν το καταλαβαίνουμε ότι το αναπνέουμε, γιατί το φέρνουν τα σύννεφα. Γι'αυτό είναι καλό να μην τρώμε πολλά φρούτα και λαχανικά, γιατί η βροχή θα τα γέμισε ραδιενέργεια..." Κάπου εκεί, θεώρησε ότι το μάθημα "Ραδιενέργεια 1.1" είχε παραδοθεί με την απαιτούμενη αξιοπρέπεια, και συνεχίσαμε τον μαραθώνιο των πασχαλιάτικων αγορών από τον χασάπη...
Φυσικά, το μυαλό μου είχε πάθει ήδη ένα μπλοκάζ από τον όγκο των νέων πληροφοριών: δηλητήριο ; Που Είναι α-ό-ρα-το;; Και που πηγαίνει από μέρος σε μέρος με ένα σύννεφο;;; ΟΥ-Α-ΟΥ!!! Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να εξάψει την φαντασία μου περισσότερο εκείνες τις διακοπές! Ξαφνικά, τα μάτια μου αντίκριζαν έναν κόσμο, όπου απειλούμασταν από τα πάντα!! Άρχιζα και κρατούσα την αναπνοή μου όσο μπορούσα πιο πολύ (αυτό μου βγήκε σε καλό μερικά χρόνια αργότερα, όταν κέρδισα μπόλικα στοιχήματα στη θάλασσα από συνομηλίκους μου ;-) ),παίζαμε με τους φίλους μας παιχνίδια όπου, με νεροπίστολα "καθαρίζαμε" τα δέντρα της γειτονιάς από τα "μπεκερελ" και άλλα τέτοια περίεργα, που θα τα ζήλευαν τα παιδάκια στο σπίτι του Κυνόδοντα!
Φυσικά, το μυαλό μου είχε πάθει ήδη ένα μπλοκάζ από τον όγκο των νέων πληροφοριών: δηλητήριο ; Που Είναι α-ό-ρα-το;; Και που πηγαίνει από μέρος σε μέρος με ένα σύννεφο;;; ΟΥ-Α-ΟΥ!!! Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να εξάψει την φαντασία μου περισσότερο εκείνες τις διακοπές! Ξαφνικά, τα μάτια μου αντίκριζαν έναν κόσμο, όπου απειλούμασταν από τα πάντα!! Άρχιζα και κρατούσα την αναπνοή μου όσο μπορούσα πιο πολύ (αυτό μου βγήκε σε καλό μερικά χρόνια αργότερα, όταν κέρδισα μπόλικα στοιχήματα στη θάλασσα από συνομηλίκους μου ;-) ),παίζαμε με τους φίλους μας παιχνίδια όπου, με νεροπίστολα "καθαρίζαμε" τα δέντρα της γειτονιάς από τα "μπεκερελ" και άλλα τέτοια περίεργα, που θα τα ζήλευαν τα παιδάκια στο σπίτι του Κυνόδοντα!
Και βέβαια άρχισα να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση (όπου, η κρατική ΕΡΤ είχε ξεσαλώσει-όσο της το επέτρεπε φυσικά ο "θεσμικός της ρόλος"-και όταν λέμε "ξεσάλωμα", προφανώς μπρος στις αντίστοιχες δημοσιογραφικές καλύψεις του καιρού μας, η δικιά της φάνταζε πιο σοβαρή και από πρόσωπο Καρδινάλιου που ψηφίζει για νέο Πάπα): γενικά, το πρήξιμο που είχαν φάει οι δικοί μου για να με ενημερώνουν για κάθε-τί καινούριο προέκυπτε, έφτανε στα όρια της παράνοιας!
Όμως, δεν είχα φοβηθεί στιγμή, και νομίζω ότι, το γεγονός πως, το μετατρέψαμε σε παιχνίδι (σε συνδυασμό, λέω εγώ αργότερα, με την κρυψίνοια της Σοβιετικής κυβέρνησης που δεν έδινε πληροφορίες ούτε στους κατοίκους των περιοχών που είχαν πληγεί, με ταμπέλες στους δρόμους που απλά προέτρεπαν τους οδηγούς να μην κάνουν στάση, και να ανεβάζουν τα παράθυρα των LADA τους...), μας βοήθησε να ξεπεράσουμε κάτι που θα μπορούσε να γίνει τραύμα μιας γενιάς -και που, ίσως το πήραμε λιιιιιιγο πιο ελαφρά από όσο θα έπρεπε, γιατί ακόμα και τώρα, δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε- κοινώς, μαζί με τα "ραδιενεργά προϊόντα", μάλλον θάψαμε και την ιστορία κάτω από ένα λεπτό χαλάκι, (προσ-)ευχόμενοι, πολίτες και κυβερνήσεις, να μην το πληρώσουμε ποτέ αυτό το τοκοχρεολύσιο.
Τώρα μαθαίνω ότι κινδυνεύουν άλλα 2 πυρηνικά εργοστάσια στην μακρινή (και ξανά μανά ";;;") Ιαπωνία. Χώρα που, σίγουρα, είναι η τελευταία που της άξιζε κι άλλη πυρηνική αναμπουμπούλα- όμως, τελικά, μήπως κυνηγάμε και την μοίρα μας κάποιες φορές?
Όπως θα την κυνηγούσαμε κι εμείς όταν κάποιοι, επιμένουν στη κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στην -καθόλα σεισμογενή- Ελλαδίτσα μας?
Λέω εγώ τώρα η Σαλταπήδα!
Όμως, δεν είχα φοβηθεί στιγμή, και νομίζω ότι, το γεγονός πως, το μετατρέψαμε σε παιχνίδι (σε συνδυασμό, λέω εγώ αργότερα, με την κρυψίνοια της Σοβιετικής κυβέρνησης που δεν έδινε πληροφορίες ούτε στους κατοίκους των περιοχών που είχαν πληγεί, με ταμπέλες στους δρόμους που απλά προέτρεπαν τους οδηγούς να μην κάνουν στάση, και να ανεβάζουν τα παράθυρα των LADA τους...), μας βοήθησε να ξεπεράσουμε κάτι που θα μπορούσε να γίνει τραύμα μιας γενιάς -και που, ίσως το πήραμε λιιιιιιγο πιο ελαφρά από όσο θα έπρεπε, γιατί ακόμα και τώρα, δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε- κοινώς, μαζί με τα "ραδιενεργά προϊόντα", μάλλον θάψαμε και την ιστορία κάτω από ένα λεπτό χαλάκι, (προσ-)ευχόμενοι, πολίτες και κυβερνήσεις, να μην το πληρώσουμε ποτέ αυτό το τοκοχρεολύσιο.
Τώρα μαθαίνω ότι κινδυνεύουν άλλα 2 πυρηνικά εργοστάσια στην μακρινή (και ξανά μανά ";;;") Ιαπωνία. Χώρα που, σίγουρα, είναι η τελευταία που της άξιζε κι άλλη πυρηνική αναμπουμπούλα- όμως, τελικά, μήπως κυνηγάμε και την μοίρα μας κάποιες φορές?
Όπως θα την κυνηγούσαμε κι εμείς όταν κάποιοι, επιμένουν στη κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στην -καθόλα σεισμογενή- Ελλαδίτσα μας?
Λέω εγώ τώρα η Σαλταπήδα!
 |
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου