Σήμερα αγαπητά μου έντομα θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία. Πριν από αρκετό καιρό είχα κάποιες οικονομικές δυσκολίες. Κάτι οι ανάγκες μου σε ένδυση και υπόδηση (τόσα ποδαράκια έχω η φουκαριάρα) κάτι οι κακές παρέες που έκανα με κάτι τζιτζίκια που όλη μέρα γλεντοκοπούσαν χωρίς να προσέχουν τα οικονομικά τους, κάτι ο βαρύς χειμώνας που δεν έβρισκα σποράκια για να φάω, με οδήγησαν δυστυχώς στο δανεισμό.
Πήγα λοιπόν στο Σκαθάρη. Ο Σκαθάρης ήταν εύρωστος οικονομικά και ήθελε συνεχώς να βοηθάει τα άλλα έντομα. Πολλοί κακεντρεχείς το κατηγορούσαν για τοκογλύφο και κερδοσκόπο αλλά εγώ δεν τους πίστευα γιατί ο Σκαθάρης δεν νοιαζόταν για την οικονομική μου κατάσταση. Ήταν πάρα πολύ πρόθυμος να μου δανείσει κάποιους σπόρους. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια κι εγώ στην αρχή δεν του είπα απολύτως την αλήθεια. Του είπα ότι απλά αντιμετώπιζα κάποιες δυσκολίες και ήθελα μια μικρή ελάφρυνση. Κι αυτός όμως δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα. «Πάρε και όποτε έχεις μου τα δίνεις» ήταν συνεχώς η απάντησή του.
Δυστυχώς εγώ παρασύρθηκα από αυτή τη συμπεριφορά ακόμα περισσότερο. Συνέχισα να ξοδεύω τους σπόρους μου σε πάρτυ με άλλα εντομάκια και να νοικιάζω ακόμα πιο πολυτελή σπίτια με 45 τρύπες και μερικές εκατοντάδες μέτρα διαδρόμους.
Ώσπου μια μέρα, μετά από ακόμα ένα βαρύ χειμώνα όπου οι σπόροι ήταν λίγοι και τους μάζευαν κάτι αρπαχτικά πουλιά, ο σκαθάρης κατάλαβε ότι ήταν λίγο δύσκολο να πάρει πίσω αυτά που μου είχε δανείσει. Με φώναξε λοιπόν και μου είπε: «Θέλω τα χρωστούμενα!» «Μα Σκαθάρη μου», του είπα εγώ, «δεν έχω μία»! «Άκου να δεις Σαλταπήδα, θα σου δώσω 5 σπόρια για να μη πεθάνεις από την πείνα αλλά θα κόψεις όλες τις σπατάλες, θα τρως μόνο μισό σπόρο την εβδομάδα και θα βάλεις τον κώλο σου κάτω να μου δώσεις πίσω αυτά που μου χρωστάς»!!!
Τι να κάνω κι εγώ η καημένη, πεινούσα, μάζευα αλλά όπως καταλαβαίνετε είχα καλομάθει τόσο καιρό. Δεν ήταν εύκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνω δουλευταρού! Δυσκολευόμουν επομένως όχι μόνο να τα βγάλω πέρα αλλά και να μαζέψω αυτά που χρωστούσα!
Με φώναξε λοιπόν πάλι ο Σκαθάρης και μου είπε:
«Σαλταπήδα δεν μου τα λες καλά.».
«Μα γιατί καλέ μου Σκαθάρη, δεν βλέπεις τι θυσίες κάνω;».
«Δεν είναι αρκετές, για να συνεχίσω να σε βοηθώ να ορθοποδήσεις και να μου επιστρέψεις αυτά που μου χρωστάς, πρέπει να αρχίσεις να πουλάς ότι έχεις και δεν έχεις»!
«Μα καλέ μου Σκαθάρη, να πουλήσω τη φωλίτσα μου από ξυλαράκια και χόρτα που μου άφησε η συγχωρεμένη η μπάμπω μου η σαλταπηδόγρια; Και τι θα έχω μετά για τα γεράματα; Αυτό είναι ότι μου έχει απομείνει! Και ποιος θα πάρει αυτό το ερείπιο;»
«Μπορεί να είναι ερείπιο αλλά είναι στο ξέφωτο του δάσους, μια πολύ όμορφη περιοχή με πολλούς σπόρους και καρπούς. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να το πάρει. Ποιος ξέρει, θα του ρίξω μια ματιά και μπορεί να το πάρω κι εγώ. Έτσι ίσως μειώσεις και το χρέος μου σε μένα!»
«Ναι αλλά αν το πουλήσω και δεν θα έχω τίποτα και θα σου χρωστάω πάλι κάποια σπόρια!»
«Τι να σου κάνω βρε Σαλταπήδα; Έτσι όπως τα έκανες... Πάντως να ξέρεις, αν δεν το πουλήσεις, δεν σε βοηθάω.»
«Μα εγώ θέλω να με βοηθήσεις για να ΜΗΝ το πουλήσω!»
Για να μη σας τα πολυλογώ, με πετάξανε με τις κλωτσιές έξω. Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι τελικά ίσως είχαν δίκιο αυτοί που λέγανε ότι ο Σκαθάρης είναι στυγνός τοκογλύφος και πως θα μετανιώσω κάποια στιγμή αν ζητήσω τη βοήθειά του. Το τέλος της ιστορίας σας αφήνω να το φανταστείτε.
Σας προειδοποιώ όμως. Μη τυχόν και πέσετε στην ανάγκη του Σκαθάρη, τη βάψατε!
 |
 |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου