Stay connected

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Στα τσακίδια να πας, Παγκόσμια Μέρα του Καταναλωτή!

Πρωί πρωί το άκουσα στο ραδιόφωνο! Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα του Καταναλωτή! Πετάχτηκα από το κρεβατάκι μου με μια πελώωωωωρια λαχτάρα να ξοδέψω, να αγοράσω, να αισθανθώ Καταναλωτής που γιορτάζει! Έκανα το μπάνιο μου, ντύθηκα, χτενίστηκα και βουρ για τα μαγαζιά!

Μπήκα στο αυτοκίνητό μου, αλλά αντιλήφθηκα ότι το είχα αφήσει με «ρεζέρβα», οπότε στο πρώτο βενζινάδικο φούλαρα για να είμαι σίγουρο το έντομο ότι δεν θα αναγκαστώ να σπρώξω. Εξήντα ευρώ υπάλληλο με τα κριτρινο-κόκκινα και το αμαξάκι ρεύτηκε με ευχαρίστηση.

Βγήκα στην Εθνική (γιατί μένω στη φύση, μην το ξεχνάτε αυτό) κι έφτασα Μαλακάσα μέσα σε λίγα λεπτά –τι καλά δεν έχει κίνηση- σταματάω στα διόδια, γιατί δεν είμαι του «Δεν πληρώνω», είμαι του «Πλήρωσε και μη μιλάς» και δίνω σε κέρματα 2,05 ευρώ. Η μουσική παίζει στη διαπασών, συγκεκριμένα ακούω Άλκηστη Πρωτοψάλτη «Να μπορούσα στα σύννεφα, να ΄χα εγώ βενζινάδικο» και μετά από σαράντα λεπτά φτάνω Αθήνα.

Εννοείται ότι θα πήγαινα όσο πιο κέντρο γινόταν, να έχω όλα τα μαγαζιά στα δώδεκα ποδαράκια μου, άρα: Κολωνάκι! Θέση για να παρκάρω, ούτε για πλάκα, εκτός αν το «ανέβαζα» στο πεζοδρόμιο, αλλά ποιος είναι για κλήσεις τώρα; Έτσι αποφάσισα να το βάλω σε πάρκινγκ στην Ιπποκράτους. Έξι ευρώ, η πρώτη ώρα και μετά ανέβαινε η ταρίφα!

Παίρνω την κατηφόρα της Ιπποκράτους, συναντώ τη Σκουφά και βουρ για τα μαγαζιά. Ο ανήφορος πολύ με κούρασε που λέτε, οπότε πήρα ένα νεράκι, (Evian μόνο στο Κολωνάκι, αλλιώς θα σε περάσουν για βλάχο), έδωσα 1,50 ευρώ, αλλά λέω από μέσα μου «τώρα αναβαθμίστηκα» και συνέχισα το δρόμο μου.

Φτάνω στην αγορά κατάκοπη, λούτσα στον ιδρώτα και το Evian στραγγισμένο μέχρι σταγόνας. Ευτυχώς μπροστά μου ξεχυνόταν ο παράδεισος. «Κάπου εδώ είναι η Miss Sixty» σκέφτηκα, αλλά το μόνο που είδα ήταν άδεια βιτρίνα. Κούνησα το κεφαλάκι μου απογοητευμένη και συνέχισα. Ξαφνικά η όρασή μου θόλωσε, .LAK, Zarra, Louiza, τιμές, τιμές, τιμές. Το πορτοφόλι μου τσίριζε: «Έχω μόνο άλλα πενήντα ευρώ μέσαααααα, δεν σου φτάνουν!!!!!». Ήθελα κάτι γλυκό να φάω, υπόταση το λέτε εσείς, κουράγιο για άλλο ποδαρόδρομο δεν είχα, «ταξίιιιι», φώναξα και με άκουσα να λέω «Στο ζαχαροπλαστείο κάτω από το Attica»!

Ο ταξιτζής σοκαρισμένος με το πράσινο έντομο που ψυχορραγούσε στο πίσω κάθισμα, άναψε τα αλάρμ, πατούσε και την κόρνα (μόνο "φάρος" στην οροφή του έλειπε για να το κάνει ΕΚΑΒ "το μαγαζί") και σε δέκα λεπτά με άφηνε στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. 3,50 ευρώ, η κούρσα του θανάτου!  

Πίσω μου η Luis Vuitton (από δω δεν παίρνει τσάντες η Τάτι και της χαρίζει στις νοικοκυρές, τις κανονικές, όχι τις μουσαντένιες;), ο Dior, η Prada. Η ζαλούρα άρχισε και πάλι. Έβαλα τα πόδια στο κεφάλι να προλάβω το φανάρι και σε κλάσματα δευτερολέπτου χύθηκα σε μια από τις πολυθρόνες του πρώην Zonars. «Μια σεράνο και γρήγορα», φώναξα αλαφιασμένη και ο σερβιτόρος που είχε δει το πράσινο του δέρματός μου να γίνεται κίτρινο που έφερε την πάστα ...τσακιδόν! Τρώω δυο κουταλιές κι αρχίζω να συνέρχομαι, πίνω και τον χυμό πορτοκάλι (που φαντάστηκα ότι μου τον κάνουν δώρο λόγω της κατάστασής μου) και πιάνω στα χεράκια μου και την απόδειξη! Πάει το 15άρι!

Μάζεψα τα κομμάτια μου κι άρχισα να ανεβαίνω προς το πάρκινγκ. Πλήρωσα 9 ευρώ, πήρα το καρουλάκι μου και έγινα …καπνός. Έφυγα από Κηφισίας και βγήκα στην Αττική οδό (άλλα 2,80 ευρώ). Πήγα στην γιαγιά μου για να μου φτιάξει τηγανίτες και να ξεχάσω μια για πάντα την Παγκόσμια Μέρα του Καταναλωτή. Μου στοίχισε 93,85 ευρώ η άτιμη, χωρίς να αγοράσω ούτε ένα καλτσάκι για τα κουρασμένα ποδαράκια μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου